Vakantie 2010 - Dag 10 - Braga (10-8-2010)

Vandaag op weg naar Braga de religieuze hoofdstad van Portugal en niet te ver weg van ons huisje hier bij Ponte de Lima. We hadden de dinsdag uitgekozen omdat dat de marktdag is in Braga en het bezoek van een markt is altijd leuk. De reis verliep wederom voorspoedig. Een TomTom is van onschatbare waarde tegenwoordig als je op reis bent. De liepen vrolijk rond in Braga op zoek naar de markt, kwamen de plaatselijk VVV tegen die ons heel behulpzaam een plattegrond ter beschikking stelde. We moesten nog wel wat meters achter ons leggen maar toen stonden we dan toch op de markt. Het was er een drukte van belang en er was van alles te koop zoals dat hoort op een plaatselijke markt. Veel vaatwerk, in plaatselijk aardewerk, potten pannen en ander keukengerei. Verder lopend kwamen vanzelf de kledingkramen die werkelijk een enorme collectie merken hadden voor prijzen die niet conform de markt waarde waren. Hoe ze aan die spullen kwamen en of het wel echte merkspullen waren, dat was niet duidelijk. Een markt zoals een markt hoort te zijn dus. L. sloeg haar slag en ik was weer een t-shirt of wat rijker en zoon B. ook.

Ik haakte wel wat eerder af en nam plaats op een terras vlak buiten de uitgang van de markt. Ik zat rustig van een cola te genieten en mijn boek, toen L. bij me kwam en even later toen zij een bezoek bracht aan de vieste wc tot nu toe op deze vakantie, gebeurde er een ongeluk voor mijn ogen. Een klein ongeluk, dat welk. Een motor verloor even de controle en vloog achter op een geparkeerde auto. De man mankeerde niet veel, de auto had een kapot achterlicht en een lekke band na de aanrijding. De motorrijder maakte van gefrustreerde gebaren, alsof hij er ook niets aan kon doen, zette zijn helm af, controleerde zijn bloedende arm en probeerde weg te komen van het plaats delict. Enkele omstanders kregen dat in de gaten en liepen achter hem aan, maar de vogel was gevlogen. Dat gebeurt ook in Braga.


Voor het overige was er eigenlijk niet zoveel te zien in Braga, het viel wat tegen. Wel de kathedraal nog bezocht en dat was wel de moeite waard. Een hele andere kerk dan de meesten die we bezocht hebben, met veel aandacht voor lijken en kisten, sarcofagen etc. o.a. die van Hendrik van Bourgondië die deze kathedraal heeft laten aanpassen tijdens zijn regering. Veel kapellen en beelden en kisten dus. Ook vreselijk barokke protserigheid die me telkens weer tegen de borst stuit. Braga wordt weld e stad van de Barok genoemd en dat is niet mijn favoriete bouw- en kunstperiode.
In dat licht bezochten we ook het in de 18de eeuw gebouwde Dom Jesus do Monte in de buurt van Braga. Het is een gecreëerd pelgrimsoord op een bergwand. Heel veel trappen en kapellen met de kruisweg zijn daar aangelegd en het is niet fraai. We zijn bovenaan begonnen en hebben dus de makkelijke weg naar beneden genomen. Dat was een bof. We konden namelijk de tandradtrein naar boven nemen. Dat was wel weer leuk. Maar al met al was het niet echt bijzonder. Wel bijzonder, maar niet bijzonder. Als je begrijpt wat ik bedoel.


Daarna boodschappen doen en terug naar ons huisje. Daar was de rust weergekeerd en de muziek van het feest van St. Laurentius was verstomd. Gelukkig maar. Zo konden we verder met lezen andere nuttige dingen zoals eten koken en opeten. Ook belangrijk. En drinken, want het blijft warm ook al koelde het vanavond wel lekker af. L. vond het koud, maar ik zit hier om 11 uur nog met t-schirt en korte broek buiten. Weliswaar is het frisser dan de afgelopen dagen, maar het krekelkoor is er niet minder om. En weer een boek uit. Op naar de volgende!


Meer foto's van Braga.

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Crisis cartografie en crowdsourcing

In de Nederlandse versie van National Geographic van oktober staat een artikeltje van Hannah Bloch met een goed voorbeeld van crowdsourcing in crisistijd.

Ten tijde van de aardbeving in Haïti op 12 januari 2010 waren er geen goede kaarten voorradig en dat hinderde het reddingswerk enorm. In korte tijd werkten vrijwilligers in de hoofdstad Port-au-Prince en daarbuiten de kaarten bij door online informatie terug te brengen naar een kaart. Sms, GPS maar ook pen en papier waren de middelen in de strijd tegen slecht inzicht in de situatie. Er kwamen snel straatnamen in de plattegrond van de hoofdstad te staan en plaatsen waar problemen waren, instortende gebouwen, veel gewonden e.d.
Deze gegevens werden vervolgens gekoppeld aan satellietdata zodat de hulpverlening toegang kreeg tot de data en gericht hulp kon verlenen. De onnauwkeurigheid van sommige gegevens woog niet op tegen de overvloed aan goede data die de hulpverlening van pas kwam.

Een groep studenten van de Tufts University is hier blijkbaar de motor en zij hebben de gegevens prachtig online gezet via http://haiti.ushahidi.com/. Ze gebruiken daarvoor Openstreetmap. Je kunt het de hele ontwikkeling terughalen doordat je op elke willekeurige datum vanaf 12 januari terug kunt kijken hoe de situatie toen was.

Crowdsourcing is leuk voor erfgoed, maar kan in de actualiteit een hele belangrijke noodzakelijkheid zijn.

Ook in Google Earth is een mogelijkheid om meer over de aardbeving te zien. Daarvoor moet je wel Google Earth op je computer hebben staan en dan het .kml-bestand klikken

Hypnose – Lars Kepler

Deze keer een Zweedse thrillerschrijver met een Finse hoofdrolspeler, dus nu heb ik heel Scandinavië gehad deze vakantie. Een flinke pil ook deze keer van meer dan 500 pagina's. Het boek is wel goed geschreven dus het leest lekker weg. Ik ben er een dag zoet mee geweest, maar dat zegt meer over mijn leessnelheid dan wat anders.

De titel is aardig gekozen en uiteindelijk is alles terug te voeren op een serie hypnoses van wat jaren voor de gebeurtenissen in dit boek. Ik vond het spannend en soms beangstigend van inhoud, en dat zegt wel wat gezien de hoeveelheid thrillers die ik de laatste dagen tot me heb genomen. Spannend verhaal, eigenlijk zijn het er twee en het aardige is wel dat verhaallijn 1 eigenlijk redelijk abrupt is afgelopen en opgelost terwijl verhaallijn 2 die pas in de loop van het boek begint de spanning overneemt en het verhaal ten einde voert. In alle eerlijkheid vond ik verhaallijn 1 spannender van opzet en idee en die is dus niet, wat mij betreft, tot in den treure uitgewerkt. Jammer eigenlijk.

Desalniettemin krijgt dit boek van mij een dikke voldoende.

vakantie 2010 - Dag 9 - Portugal (9-8-2010)

Vandaag werden we gewekt door vrolijke Portugese muziek. Die muziek was bij ons na een minuut of 15 wel bekend en hield niet op. Dat was jammer. In het boekenkastje dat hier in de kamer hangt ligt een stapeltje toeristische informatie die de gasten in de loop van de tijd waarschijnlijk hebben verzameld en achtergelaten, Daarin staat ook dat 9 en 10 augustus hier in Gondufe het feest van San Lourenco wordt gevierd. En dat gaat blijkbaar gepaard met veel harde muziek die door het dal schalt. Opnieuw jammer! Nou is Sint Laurentius natuurlijk o.a. de beschermheilige van de archivarissen, dus ik ben enigszins clement. Maar na een paar uur muziek die ons soms het lezen belette, zijn we toch gevlucht. Eerst naar een lokale supermarkt, er moest toch weer wat ingekocht worden en daarna naar de Intermarché. Die laatste is in meerdere landen te vinden en het is altijd leuk om er een keertje in rond te lopen en te kijken wat ze hier nou weer allemaal verkopen, van knoflook tot onderbroeken.

Daarna zijn we naar Viana do Castelo gereden aan de Atlantische kust. Dat is een 13de eeuwse stad die een belangrijke rol heeft gespeeld in de visserij, vanzelfsprekend, maar daarnaast ook in de scheepvaart en scheepsbouw in Portugal. Portugal was in de 15de eeuw één van de eerste Europese landen dat de oceanen overtrok op zoek naar nieuwe handel en daarbij vele kusten en landen heeft ontdekt. Het ontdekte als eerste de route naar Azië en bezat dan ook handelsposten in India, China en op Indonesië voordat de Hollanders daar kwamen. In Brazilië hadden ze ook een kolonie die welvaart bracht aan het moederland. Het was een belangrijke zeevarende natie dus en Viana do Castelo was daarmee een welvarende stad en daar zie je nog hier en daar wat van terug. Even pootje gebaad in de Atlantische oceaan natuurlijk.

Een heerlijke lunch gegeten aan diezelfde Atlantische kust en daarna weer terug naar het huisje in Souto. De muziek was er nog maar hiel kort daarna op om later weer vrolijk te beginnen.
Zojuist kwamen onze eigenaren Fatima en haar man de bloemen en bomen weer besproeien, dat doen ze iedere avond en ik vroeg haar naar de muziek en ze zei dat het inderdaad feest was en ze gingen ook naar het feest na hun werk hier. Morgen nog een dagje muziek en daar is het finito, volgens Fatima.
Wij gaan morgen naar Braga, dat waren we toch al van plan. Op dinsdag is het daar marktdag en we gaan ook nog in de omgeving van Braga wat dingen bekijken.

De een van de ander – Philip Kerr

Een bloedstollend verhaal uit de jaren vlak na de tweede wereldoorlog met de detective Bernie Gunther als hoofdpersoon. Een hele serie gebeurtenissen brengen het leven van deze man op een levensgevaarlijk pad. Alle ingrediënten die bij de verhalen van de tweede wereldoorlog horen komen er in voor. De ss-gruweldaden, de betrokkenheid van bijna alle Duitsers bij de oorlog, de kampgruwelen, de medische experimenten, ODESSA, de betrokkenheid van de CIA bij het inlijven van nazikopstukken, de rol van de katholiek kerk, de oude banden van SS-ers, de bezettingsmachten. Het heeft allemaal een plaats gekregen in dit boek.
Ik vond het een fascinerend verhaal, spannend en aangrijpend. En totaal geloofwaardig.

Fantastisch mooi boek.

Ben ik nog in trek?

Hoe lig je in de (relatie)markt? Wie vraagt zich dat niet regelmatig af! Vandaag kreeg ik weer een heerlijke bevestiging via BREED. Ene Ruth was onder de indruk van mijn profiel. Ik niet van haar Nederlands.

Hallo
Mijn naam is Ruth Ik was onder de indruk toen ik zag uw profiel op (bhiccommunity.ning.comm) en ik zal graag willen dat je me e-mail terug naar mijn inbox (ruth100_desmond@yahoo.fr), zodat
Ik kan u mijn foto voor u om te weten wie ik am.i denk dat we een vast
langdurige relatie schip met you.In Daarnaast zal ik graag willen dat u mij antwoord
Dit komt omdat i dont weet de mogelijkheden van
nog in het forum voor een lange tijd.
U antwoord op mijn inbox, zodat ik kan in staat zijn om u mijn foto en vertel
je meer over mij.
Bedankt, wachten om te horen van u afgelopen.
miss ruth ..

Wat is het toch met die bots en idioten die dat bedenken en programmeren die dit soort onzin blijven posten op serieuze fora en community's.

Let wel: ik neem de beheerders van BREED niets kwalijk hoor, dit overkomt iedereen die een openbaar forum of community beheert.

Ik negeer deze onbeholpen poging tot contact. ;)

vakantie 2010 - Dag 8 - huisje in Portugal (8-8-2010)

De eerste nacht in het huisje in Portugal verliep goed. De avond brachten we door op de veranda, al lezend. De temperatuur bleef aangenaam tot na middernacht, het is hier domweg heet! De buitenverlichting is goed genoeg om te kunnen blijven lezen en de nachtvlinders en ander lichtminnend ongedierte verzameld zich netjes rondom de lamp. Het uitzicht op het dal wordt mooier met alle lichten en er was een feest verderop met kerkmuziek en uiteindelijk vuurwerk. Dat speelde zich net om de hoek van een bergruggetje af zodat ik alleen de topjes van het vuurwerk kon zien. Verder alleen de knallen.

Een koor van krekels vergezeld je naar bed. Af en toe blaft een hond. Anders slapen dan in Santiago de Compostella.

Dit huisje heeft een bijzonderheid en dat is dat je er elke dag vers brood aan huis krijgt. Je hangt een zak aan de knop van de poort doet daar een veelvoud van 10 cent en voor elke 10 cent krijg je een broodje terug. Ook op zondag. Wat een luxe! Vandaag hebben we het uitgeprobeerd en om 9 uur kwam de bakker inderdaad langs en even later kon ik de zak met 5 broodjes van de omheining plukken. Dat was lekker om het ontbijt mee te beginnen. Als beleg hadden we gisteren als oude kaas, ham en jam meegenomen van de Lidl. Heerlijk. Alleen de truc met het koffiezetapparaat hebben we nog niet helemaal door, maar dat komt vanzelf.

De rest van de dag hebben we rustig gezeten en gelezen. Meer gelezen dan ik in jaren heb gedaan. Voor de middag in de zon gelegen, toen was het nog te harden. Het is hier ontzettend warm en zolang je niet teveel beweegt is dat goed uit te houden. Ik heb een filmpje gemaakt van het huisje en het erf. Prachtig is het hier en heel rustig. Je hoort af en toe een auto of brommer voorbijkomen en de buren die luid praten zijn het overige geluid.
Het is nu half zes, de zon staat nog hoog aan de hemel, het eten van gisteren staat nog in de koelkast te wachten en de dag gaat verder in het rustige tempo van voorheen. Volgende boek!

De vrouw in de kooi – Jussi Adler-Olsen

Een Deense schrijver deze keer, met een thriller die deel uitmaakt van een trilogie. Het eerste deel wel te verstaan! Dit boek is een heel spannend verhaal. Met veel humor geschreven hoewel de persoonlijke situatie van de hoofdpersonen dat eigenlijk niet toestaat is het toch komisch. Op een bepaalde manier dan. Met name de dialogen die de hoofdpersoon Carl Morck met zichzelf voert over en met zijn arabische assistent Assad brachten mij herhaaldelijk aan het lachen. De plot is goed gevonden, origineel, maar tegelijk ook heel ver doorgevoerd. Die dader(s) zijn door gebeurtenissen uit het verleden totaal elk gevoel voor menselijkheid ten aanzien van het slachtoffer kwijtgeraakt. Ik herken me daar gelukkig niet in.

Wat dat betreft is het altijd voor de spanning dat een dader niet meteen het slachtoffer doodt, maar eerst uitgebreid gaat uitleggen waarom en hoezo en waardoor en daardoor zijn kans soms verspeelt.

Een techniek die in heel veel films en thrillers wordt toegepast om de spanning op te voeren. Met succes. In dit geval met een hele duidelijke reden. Dat maakt het wel anders.

Als je dit leest en van thrillers houdt, moet je dit boek lezen. De andere delen hebben we nog niet in ons bezit, maar die komen er zeker naar aanleiding van dit eerste deel. Wordt vervolgd dus.

vakantie 2010 - Dag 7 - naar Portugal (7-8-2010)

Vanmorgen, na een bijzonder onrustige nacht, niet te vroeg naar het ontbijt. Waarom een onrustige nacht: vanwege de herrie op straat. Het hotel lag er 's middags prachtig bij toen we aankwamen, een frisse goed ingerichte kamer, een geweldig mooie erker waar je heerlijk in kon zitten en lezen en ondertussen het pleintje overzien. Helemaal goed.
Nadat er een lading pelgrims is aangekomen blijft het nog lang onrustig in Santiago. Ook heel begrijpelijk, maar helaas bood de erker weinig bescherming tegen het rumoer op en rond het pleintje. Dat pleintje lag aan een beroemde kerk van het klooster San Martin Pinario en alles bij elkaar heeft het tot in de vroege uurtjes geduurd voordat het lawaai afnam. Niet dat er geschreeuwd of geruzied werd, gewoon uitgelaten mensen, pratende mensen en geluid dat alle kant op gaat in zo'n kleine ruimte als het pleintje, dus ook omhoog naar de tweede etage. Ik ben nog gaan kijken of er echt geen raam open stond, zo duidelijk kon je de geluiden van de straat horen. Niet dus. Op een gegeven moment val je toch wel in slaap, of slaap je vaak genoeg in, maar het was geen nacht zoals de vorige keren.


Om 10 uur stond ik in de rij voor de kerk, dit keer de kooringang van de kathedraal in Santiago. L. vond het een veel te lange rij, dus die ging naar het hotel. Ik heb rustig mijn koptelefoontje opgezet en via mijn telefoon een uur lang naar muziek geluisterd en wat om me heen gekeken. De rij ging stukje bij beetje vooruit en ik ging de eerste hoek om en schuifelde vrolijk mee met de meute om mij heen. Twee vrouwen voor mij kwamen in hun beste Engels zeggen dat er nog twee mannen bij zouden komen tegen het eind van de wachttijd. Ik had er vrede mee. Je bent in een pelgrimsstad of niet. Wachten hoort er wel bij, maar als anderen het voor je willen doen, prima toch? Zolang mensen maar niet voordringen. Dat gebeurde gelukkig niet, voor zover ik kon waarnemen.

We schoten langzaamaan op, er was nog een korte onderbreking vanwege iemand die niet goed was geworden, wat de wachttijd wel verlengde. Maar goed. Ik was in Santiago de Compostella, en wanneer zou ik hier weer terugkomen? Misschien wel nooit. Ik had geen idee wat me te wachten stond als we eenmaal binnen waren.

Toen dat moment aanbrak liep ik rustig met de kleine groep die telkens door mocht mee, en keek rustig rond in de kooromgang, naar de verschillende kapellen en andere stenen die ik zag liggen en hangen. Dat bleek niet de bedoeling van dit ritueel. De rij ging onverbiddelijk voort en richtte zich op een kleine doorgang met trappetje. Ik was inmiddels een paar plaatsen verloren, maar dat deerde mij niet. Ik hernam mij afwachtende houding en bezag de protserige opsmuk van de katholieke kerk waar ik in zou gaan. Een enorm van bladgoud en andere tierlantijnen vervaardigd koorstuk waar we naar binnen gingen. Trap op en daar was een beeld (van wie?) met de rug naar de bezoeker toe dat door alle voorgangers werd omarmd aan beide schouders, het hoofd er tegenaan. Ik wilde niet uit de toon vallen, dus ik legde mijn hand op een schouder, maar had werkelijk geen idee wie daar geknuffeld werd. Het zal sint Jacobus wel zijn geweest. Daarna weer een trappetje af en een nieuw deurtje in, nu met een trappetje naar beneden. Dat is plaats waar meestal de schrijn met de resten van de heilige ter plaatse zich bevindt. En dat was ook hier het geval. Een mooi zilveren schrijn, op afstand, met daarin warschijnlijk de resten van de apostel Jacobus die hier in 830 zijn laastte rustplaats vond. Volgens de overlevering. Sommige bezoekers knileden op een bidstoel en baden tot de schrijn, ik keek wat rond, probeerde stiekum een filmpje te maken (mislukt!) en liep weer door, trappetje op, deurtje door en dat was het dan! Ik stond weer buiten.
Wel alles gezien daar wat een pelgrim behoort te zien. :)

Inmiddels was het half twaalf en L. smste dat ze al had uitgechecked en op een terrasje op me wachtte. Ik er naar toe, en vandaar vertrokken naar de parkeergarage om de auto op te halen, in te laden en op weg te gaan naar Portugal.

Het was maar een korte rit van 150 km. Zo noordelijk in Portugal ligt het huisje waar we de komende weke in door gaan brengen. De reis verliep voorspoedig. De weg was prima in orde en op enkele punten zagen we de Atlantische oceaan voor onze neus verschijnen. De golf van Biskaye hebben we nu definitief achter ons gelaten. Wat bleek: in Portugal is het een uur vroeger dan in Nederland en Spanje. Dat werd klokken aanpassen. Aangekomen in Ponte de Lima zochten we een supermercado op om in te slaan. We hadden geen idee hoever het huisje van het stadje aflag en we dachten dat het beter zou zijn om eventualiteiten voor te zijn en beslagen ten ijs te komen. Het was bloedheet in Portugal. We vonden na wat zoeken en dwalen een Lidl en zijn daar de boodschappen gaan doen. We waren nog veel te vroeg, maar gingen toch op zoek naar het huisje en de plaats waar we de sleutel konden ophalen. Eigenlijk konden we pas na 5 uur terecht.

We hadden een straat waar geen huisnummers waren en die straat was meerdere kilometers lang. Het leek ons handig om alvast voorzichtig op zoek te gaan waar we moesten zijn. De straat bleek een smalle weg langs een heuvel te zijn die alsmaar hoger ging en af en toe knap bochtig was. De coördinaten die we opgekregen hadden om het huis met de sleutel te vinden, het eerste doel, bleken niet vindbaar op onze TomTom. Gek. Een gps systeem dat de juiste coördinaten niet kon vinden. Althans, dat dachtenw er. Een andere methode waar de coördinaten als reisdoel ingevoerd werd, werkte wel. We stopten voor de deur van een huis en dat bleek inderdaad het huis van de sleutelbewaarster te zijn, Fatima heet ze en het is een mooie mevrouw. Maar ze sprak alleen Portugees en Frans. Haar man (denk ik) sprak alleen (gebrekkig) Duits (hij had daar jaaaaren geleden gewerkt) dus kwam de zoon er aan te pas die Engels sprak. Het hele gezin stond ons te woord in vier verschillende talen. Dat vereiste snel schakelen.

Het huisje waar wij de komende 7 dagen in doorbrengen bleek om de bocht te liggen en kijkt uit over het huis van de sleutelbewaarder. Handig dus. Het huisje moest nog wel schoongemaakt worden, maar we mochten er alvast in gaan, en buiten zitten terwijl de schoonmaakploeg het interieur onder handen nam en manlief de tuin een goede beurt gaf.

Wij vonden het allemaal best en gingen met boek en flesjes water op de veranda zitten en zagen dat het goed was. We hebben lekker gelezen en rond 6 uur was alles aankant, kregen we nog een keer de full tour en vertrokken de beheerders. Wasmachine, vaatwasser, grote, volledig ingericht keuken, verse groenten uit de tuin die we vrijelijk mogen gebruiken, het is een klein paradijsje. Als we een zak aan de poort hangen met wat geld er in (10 cent voor elk broodje) dan hangt er 's morgens vers brood aan de poort. Wat wil een vakantiemens nog meer?

Ik ben onmiddellijk gaan koken, want we hadden veel honger na een lange wacht op de veranda. We hebben heerlijk gegeten op de veranda. Nu lezen en verslag tikken. Weer een dag voorbij. De komende dagen zullen rustiger zijn aangezien we van plan zijn niet te veel excursies te maken en veel te rusten en lezen. Dat moet hier lukken!

RIP- Genealogisch Tijdschrift voor Oost-Brabant

Afgelopen week viel de 100ste aflevering van het Genealogisch Tijdschrift voor Oost-Brabant (GTOB) in de mailbox. Geheel naar de geest van de tijd was het enkele jaren geleden overgegaan op een digitale editie in PDF.

Henk van den Brink heeft 25 jaar lang in zijn eentje het tijdschrift uitgegeven. Alle rompslomp die daar bij komt kijken lostte hij op. Natuurlijk was ook hij afhankelijk van de aanlevering van artikelen en indexen. Dat is hem 25 jaar lang prima gelukt. Dit is tot op heden het enige tijdschrift waarvan ik van meet af aan lid ben en dat tot het einde toe. In afgeschreven archiefdozen ergens boven in een muurkast liggen de tijdschriften. De digitale editie heeft een plekje op mijn harde schijf.

Buitengewoon knap om zoiets helemaal alleen 25 jaar vol te houden. Henk kwam ook regelmatig in de studiezaal van het Regionaal Archief Tilburg en soms overlapte zijn onderzoek het mijne. Met name de familie Witlox speelde daar een rol bij.
Het was ook een confrontatie met mijn eigen genealogisch verleden. 25 jaar GTOB betekent namelijk dat ik al meer dan 25 jaar geleden ben begonnen met mijn stamboomonderzoek. Daar ben ik inmiddels al lang mee gestopt. Mijn onderzoeksinteresse heeft zich verplaatst. Het was wel in dit tijdschrift waar ik mijn eerste genealogische publicatie kon laten plaatsen in 1990. Warme herinneringen!

Natuurlijk heb ik Henk bedankt voor zijn prestatie en snap ik volkomen dat hij er nu al die jaren mee stopt. Over een uit de hand gelopen hobby gesproken! De artikelen in het tijdschrift blijven interessant voor onderzoekers in de toekomst. Een hele waardevolle aanvulling op het stamboomonderzoek in Noord-Brabant. Na het ter ziele gaan van de Brabantse Leeuw is opnieuw een genealogisch tijdschrift verdwenen.
Is er nog behoefte aan een tijdschrift? In zijn nawoord zegt Henk dat er wel gesprekken gaande zijn. Mogelijk wordt dat dan opnieuw een tijdschrift waarop ik vanaf nummer 1 een abonnement heb.

Ik hoop Henk nog regelmatig te begroeten in een van de studiezalen van (Brabantse) archieven.