Minstrel in the Gallery is het titelnummer van de gelijknamige LP van Jethro Tull die in 1975 verscheen. Het jaar voordat ik Tull "ontdekte". Het is een prachtige LP met stuk voor stuk juweeltjes van nummers. De typisch Tulliaanse wisselingen in tempo en dynamiek, tussen acoustisch en snoeihard, het komt er allemaal op voor. De korte nummers, Grace, en de lange zoals Baker Street Muse.
De titelsong gaat over een performer, een minstreel in dit geval, die zijn publiek observeert. Het zijn niet de meest charmante observaties die hij daarbij te berde brengt. Bij het optreden van een minstreel ging niet perse om de mooie zang, maar eerder om de amusementswaarde. Hij geeft zijn gehoor dan ook een enorme veeg uit de pan. Uiteindelijk moet echter de minstreel erkennen dat hij niet zoveel verschilt van zijn publiek.
Voor de tekst moet je hier zijn. Ik kies er geen regel uit, prachtig woordgebruik.
Minstrel in the Gallery speelden ze jarenlang tijdens hun concerten waarbij met name de heerlijke tussenstuk met gitaar de bezoekers tevreden stelde. Ik kwam gisteren toevallig een video tegen uit 1975 waar dit nummer dus voor het eerst in het concert voorkwam. In kleur, van prima kwaliteit. Alleen is het geluid van een ander concert. Dat zie je vaker dat de diehard fans bij een film zonder geluid, of met geluidskwaliteit van bedenkelijk niveau, er gewoon een opname onderleggen uit dezelfde concertserie, zo kort mogelijk bij de datum waarop het beeld is geschoten. Koesteren die jongens! Dat tussenstuk zit hier trouwens niet in, maar dat kun je wel op de LP-versie beluisteren.
Ik ben zo vrij geweest om alleen Minstrel in the Gallery er uit te plukken en de overige footage te laten voor wat het is. Die kun je desgewenst hier integraal zien.
Veel vrouwelijke Tullfans raakten niet uitgepraat over Ian Anderson en zijn imposante cod piece!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten