Het is al weer vele jaren geleden dat ik woonde in de Leenherenstraat met een merkwaardig gezelschap mensen. Merkwaardig op een positieve manier. Twee van hen hadden een bizarre verzameling muziek die weliswaar van elkaar verschilde maar mij kennis liet maken met nieuwe stromingen die ik voorheen niet kende. Een daarvan was minimal music. Prachtige muziek drong mijn oren binnen om er nooit meer uit te gaan. Niet dat ik alles kritiekloos tot me nam, maar minimal music, daar kon ik me wel in verliezen. Ik blogde al eerder over Philip Glass die ook tot deze stroming behoort.O Superman van Lauri Anderson hoort ook bij de ontdekkingen die ik in die jaren op muzikaal gebied deed. Wat een bijzonder stuk muziek vond ik dat. De stem als instrument in een mooi strak minimalistisch ritme en een stem die merkwaardig vervormde tekstregels opzegde. Opgevuld met wat meer electronische geluiden. En dat was het dan.
Techniek deed zijn intrede in de muziek. Het was zo anders dan wat ik tot dan toe "normaal" vond en het greep me onmiddellijk. Gelukkig hoor je het nummer nog wel eens voorbijkomen. En gelukkig is er YouTube. Voor een lekker lange orginele versie met de tekst op een aparte website.
Overigens is de tekst nogal raadselachtig voor me. Is het een protest tegen technologie, het antwoordapparaat, de staat, de samenleving, haar ouders, vliegtuigen? Het doet er eigenlijk niet toe. Soms brengt muziek een sfeer naar voren die domweg zegt wat het wil zeggen. Wat je er in wilt lezen.
Prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten