Headhunters – Jo Nesbo

Dit keer een thriller van een man. Dit verhaal zat goed in elkaar. Een headhunter die het helemaal voor elkaar heeft en bij voortduring in een roze wolk leeft, komt hardhandig neer, maar dopt uiteindelijk wel zijn eigen boontjes. Of dat goed of slecht afloopt dat laat ik in het midden.
Hij heeft alles goed voor elkaar, maar heeft een hele dure vrouw, niet omdat het een rijkeluiskind is dat verwend is, maar omdat ze eigenlijk te mooi en slim is voor deze man. Dat compenseert hij door ze buitensporig te verwennen, in materiële zin, en dat brengt hem in een riskante financiële positie. Bovendien is hij relatief klein (het verhaal speelt in Noorwegen en in Scandinavië, net als in Nederland, wonen over het algemeen erg lange mensen) en ook dat gemis wil hij compenseren.
Het verhaal is vlot geschreven, kent verrassende wendingen en blijft tot aan het eind boeien.

Aanrader voor de thrillerliefhebber.

Etymologie = de geschiedenis van woorden

Ik las vandaag in de NRC van gisteren dat er een nieuwe database beschikbaar is gekomen die mij interesse meteen wekt. Etymologie boeit me (passief) al heel lang. Ik heb er nooit werk van gemaakt, maar de herkomst van woorden en de overeenkomst van woorden die uit dezelfde stam zijn gekomen: fascinerend!

In een tijd waar snelle technologische ontwikkelingen aan de lopende band nieuwe woorden tot ons laten komen is de etymologie van dergelijke woorden nogal voor de hand liggend.

Goed, dat gezegd hebbende, is het nu tijd om het vizier te richten op www.etymologiebank.nl. Heerlijk, weer zo'n vrij doorzoekbare bron van kennis net als het Oud-Nederlands Woordenboek, het Woordenboek Der nederlandse Taal e.d. via gtb.inl.nl

Nu kun je leren dat het woord staan de "stam" is voor veel woorden die je daar soms wel en soms niet zou verwachten, zoals stal, stad, stoel, station, statie.

Leuke dingen om je bij tijd en wijle in te verliezen. Soms is het nodig om teksten te snappen, of oude woorden te begrijpen. Woorden hebben geschiedenis. Mooi!

Vakantie 2010 - Dag 14 - León (14-8-2010)

De dagen in het huisje in Portugal zitten er op! We zijn onderweg naar Spanje en aangekomen in León. Hoofdstad van de gelijknamige provincie. Het is een heerlijke stad, die warmte uitstraalt. Op de een of andere manier heel anders dan de steden die helemaal aan de noordkant van Spanje liggen en die we op de heenreis hebben bezocht. Kan ook aan de temperatuur hebben gelegen. Het was vandaag prachtig zonnig weer, niet extreem warm, maar de 25 graden is toch wel gehaald. Je zag het aan alles dat de zon de mensen aan het lachen kreeg en goedgemutst het huis uit.

We hebben een mooi hotel in het centrum van de stad. Toen we aankwamen liepen er veel buitengewoon net geklede mensen rond het hotel en het bleek dat er een bruiloftsfeest plaatshad. De bruid zagen we wat later in de lobby. De bruidegom hebben we niet herkend. Het was een hele bedoening met allemaal sjiek geklede gasten. Toen we om 8 uur de stad in liepen om nog wat te gaan eten, kwamen we nog twee bruidsparen tegen die zich in de buurt van de prachtige kathedraal lieten fotograferen. Blijkbaar is 14 augustus een populaire trouwdatum in Spanje. Mogelijk heeft het iets te maken met de dag van morgen die hier nog als feestdag wordt gevierd: Maria Hemelvaart. De verjaardag van mijn overleden broer. Hoe dan ook het was een feestelijk geheel in de stad en dat zag je er aan af. Heel gemoedelijk en mediterraan tegelijk. Lekker flaneren, veel ijsjes eten en zo.


Na het inchecken zijn we de stad al ingelopen om wat rond te gaan kijken. We liepen meteen al tegen Casa Botinos aan dat Antonio Gaudi heeft ontworpen. Hij zit er ook op een bankje naar te kijken. Als je aan komt lopen lijkt het op een enorm kitsch product, maar dat kun je wel van meer van zijn werk zeggen. Maar als je dan wat verder kijkt blijkt het toch weer een fenomenaal ontwerp. Het is prachtig uitgevoerd en staat nog heel mooi en strak op zijn plaats. Prachtig hekwerk er om heen, zoals dat bij Gaudi hoort. Sinds mijn eerste bezoek aan Barcelona is hij mijn favoriete architect vanwege de dwaze combinaties die hij durft te maken. Maar het blijven altijd weer bijzonder bouwwerken.

Daarna liepen we verder door een winkelstraat met ook weer mooie gebouwen, veel is keurig opgeknapt en straalt welvaart uit. We namen een ijsje van Carte d'Or, schepijs wel te verstaan. Eindelijk weer een stad waar de heladeria's zich aaneen schakelen en je geen genoegen hoeft te namen met een Ola ijsje. Heerlijk citroenijs op en L. iets met caramel en nougat. Heerlijk heerlijk. Daarna een bezoek gebracht aan de prachtige kathedraal. Het noorden van Spanje was al weer vroeg in handen van de katholieken en die lieten zich niet onbetuigd in het bouwen van kunstwerken van kerken. Deze was er ook eentje. Opmerkelijk dat er een enorme lege ruimte was, zonder banken of stoelen. Wat in deze kathedraal imponeert zijn de enorme afmetingen en de prachtige glas-in-loodramen die in het zonlicht van vandaag al hun geheimen prijsgaven. Ik heb geprobeerd ze op de foto te zetten, maar dat viel niet mee!

Vervolgens nog het museum in de kerk en bijbehorend klooster bezocht met weer prachtige kerkelijke kunst. Veel oude beelden uit de 13de en 14de eeuw die op de een of andere manier aandoenlijk zijn, een beetje naïeve kunst van nu lijken. Een hele verzameling hadden ze daar o.a. Van Madonna met kind. Blijkbaar zit baby-Jesus altijd op de linkerknie van mama. In één geval zat ie echt op de schoot, tussen beide knieën in. Je vraagt je af hoe dat beeld is vastgesteld. Wie heeft bepaald dat het de linkerknie moet zijn? De eerste die dat zo heeft afgebeeld en vele navolgers heeft gehad, of is daar een hele concilie voor nodig geweest met voors en tegens? Geen idee, wie het weet mag het als reactie hier achterlaten. Nog een vraag die opkomt: waarom is het niet sint Jesus?
Nou ja, dat soort dingen komen binnendrijven als je maar genoeg paapse invloeden op je in laat werken. In het museum ook nog enkele hele oude handschriften met integrale transcriptie waarvan de oudste dateren uit de 8ste eeuw. Dat zijn nog eens oude stukken! Heel mooie exemplaren met goudgekleurde leeuwen en al. Ik heb er (verboden!) foto's van gemaakt.


Al met al een mooie dag in León dus. Morgen op weg naar Burgos!


Nog meer foto's van León op Flickr.

Created with Admarket's flickrSLiDR.

TOP 2000

December komt er aan en de mail viel vandaag in de bus: stemmen voor de Top 2000. Ik doe dat nu al heel wat jaren, dus ook dit jaar stem ik vrolijk mee.
Deze keer opnieuw 15 nummers uitgekozen uit een oneindig lange lijst met dezelfde nummers. En aangezien je daaruit moet kiezen zijn opnieuw de gouwe ouwen bij mij in goede handen :).
Niet dat er nu geen goede muzeiek gemaakt wordt, zeker wel, maar het bloed stroomt waar het niet gaan kan. Mijn eigen favorieten houd ik er natuurlijk elk jaar in. Ik blijf wel verbaasd dat ze er nog steeds in staan. Zegt ook veel over de mensen die mee stemmen volgens mij. Ik denk trouwens ook niet dat mijn kinderen zich zullen herkennen in het aanbod van de nummers. Je kunt bijna niets anders kiezen dan ouwe meuk :)

Hier zijn ze dan, mijn keuzes voor 2010:
Jethro Tull - Bourree (1969)
Jethro Tull - Locomotive Breath (1972)
Police - Don't stand so close to me (1980)
Yes - Yours is no disgrace (1971)
Doe Maar - 32 jaar (ja, dat is lang geleden) (1981)
AC/DC - Whole Lotta Rosie (1978)
Allman Brothers Band - Jessica (1976)
Anouk - Nobody's wife (1997)
Supertramp - The Logical Song (1979)
Fungus - Kaap'ren varen (1974)
K.T. Tunstall - Suddenly I see (2006)
Muddy Water - Mannish boy (1988)
Lou Bega - Mambo no 5 (1999)
R.E.M. - Losing my religion (1991)
Nirvana - Smells like teen spirit (1991)

Helaas moet ik de laatste week van 2010 werken. Dus lekker een puzzel leggen met de radio aan zal er niet van komen ;)

Verbroken – Karen Slaughter

Opnieuw een thriller, favoriet vakantiegenre blijkbaar in onze leeskist. Nou is Karen Slaughter geen onbekende, zelfs voor mij niet. Ik heb al meerdere boeken van haar gelezen en zolang ik ze niet achter elkaar lees is het goed te pruimen. Opnieuw een verhaal met vrouwen in de hoofdrol en een man ook, de GBI-agent Will Trent. Het zijn wederom vrouwen met “een verhaal”, van verkrachting, overleden mannen en verkeerde vrienden. In ditgeval zet ik het wat dik aan, want de politieagente is wel van het klassieke vrouwelijke thrillersoort, maar de andere, ja, ook actief als pathaloog-anatooom (wat een fantasie toch in die boeken) is wel naturel. Ik kon me haar wel als waarachtig voorstellen hoewel het verdriet van haar overleden man me wat overdreven en gedramatiseerd voorkwam. Blijkbaar verkoopt dat goed, anders kan ik het niet verklaren. Drama sells.
De moordzaak is erg mysterieus en eerlijk gezegd vind ik de ontknoping nogal onthutsend simpel. Het speelt zich af in een hele kleine, bekrompen gemeenschap, waar iedereen van alles van iedereen kent, maar nou net waar het om gaat. Dat de dochter van de waarnemend hoofd van politie in het dorp woont, dat weet toevallig niemand. Maar ze spreken haar wel... Nou ja, misschien ben ik wel te cynisch voor dit soort van thrillers.
Het verhaal is intrigerend maar de ontknoping een teleurstelling. Zo vat ik het eigenlijk goed samen. Het boek boeide me dus wel, maar de verwachting van een spannende ontknoping met verrassende wendingen werd niet ingelost.]

Lustrum

Ondanks het feit dat ik me al enkele jaren rond deze tijd voor het hoofd sla omdat ik wederom vergeten ben aandacht te schenken aan de startdatum van mijn weblog, ben ik ook dit jaar daar niet in geslaagd. Wat is dat toch dat ik er niet toe kan komen om aan schaamteloze zelfverheerlijking te doen? Zal wel diep in de psyche zitten.

Hoe dan ook, op 10 november 2005 begon ik hakkelend aan een weblog dat uiteindelijk gekomen is tot wat het nu is. Dat is vijf jaar en in een tijd als deze waarin initiatieven meestal een korte looptijd hebben, is 5 jaar een behoorlijke tijdsspanne. Daar ben ik dan ook trots op.

Tegelijkertijd is het een mooi moment om weer eens wat puntjes op de i te zetten. Is vijf jaar niet genoeg? Levert dit weblog nog wel op wat ik me erbij voorstel? Is het wel geworden wat ik me er bij voor heb gesteld? Dat zijn de blogbeschouwelijke vragen die boven komen borrelen.

Het lijkt me dan ook een goed voornemen om in 2011 eens serieus te gaan kijken wat ik met dit weblog nog wil. Inhoudelijk is het erg persoonlijk geworden en weinig beschouwend naar bv. ontwikkelingen binnen de archiefwereld. Waar is dat door gekomen? Ik heb natuurlijk ook uitlaatkleppen binnen de Archief 2.0 community, als columnist in het Archievenblad en op het weblog van Regionaal Archief Tilburg.
Of heb ik gewoon niet zoveel meer te zeggen? Zit ik teveel in het NU zodat ik te weinig aandacht besteed aan de TOEKOMST?

Tijd voor (zelf)reflectie. Input van lezers is daarbij van harte welkom!

[plaatje van http://www.piazzadellarte.be/nl/content/de-toekomst-letters]

vakantie 2010 - Dag 13 - huisje (13-8-2010)

De voorlaatste dag in Portugal heeft zich in luiheid en leesheid voltrokken. De tomatensaus met spekjes, ui en paprika is al klaar en staat lekker af te koelen om straks opgewarmd te worden. Opgewarmde saus is bijna altijd lekkerder. De was is gedaan we kunnen morgen op tijd de koffers in de auto zetten en op weg gaan naar Spanje.

Een soort familie - Kees van Beijnum

Het verhaal gaat over een familie die in de jaren tachtig zich helemaal toelegde op de vredesbeweging. De kinderen werden daar niet in gekend, zo gaat dat nou eenmaal, maar gaan zich er op een gegeven moment wel tegen verzetten. Zo gaat dat nou eenmaal ook!

De verhouding tussen de vader en moeder in het gezin wordt niet voldoende uitgelegd, toegelicht, uitgewerkt, maar daar klopt iets niet. Het waarom wordt helemaal niet duidelijk. Er zitten pijnlijke verhoudingen met de familie in, want ze zien nooit hun familie. De ouders beweren dat de mensen van “de beweging” een soort familie is, waar je steun aan hebt en die over bepaalde dingen hetzelfde denken.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van één kind. De vertelvorm is wel “hij” als het over “ik” gaat. Dat is soms verwarrend, maar doet verder geen afbreuk aan het boek. Het andere kind, ook een jongen, is ouder dan de verteller en gaat rebelleren tegen de ouders. Dat proces, ook de wisselwerking met de jongere broer is steeds aan de orde.
De verteller is in zijn huidige leven gescheiden, heeft een baan zonder aspiratie, is ongelukkig en kan geen grip krijgen op dat leven. In die omstandigheid denkt hij steeds meer terug aan en gaat ook terug naar de plaatsen van zijn jeugd.

Het boek is goed geschreven, hoewel ik het laatste deel te langdradig vond. Teveel verhaal er omheen verzonnen wat mij betreft. Maar dat laat onverlet dat het een mooi boek is, gevoelvol en stijlvol.

Vakantie 2010 - Dag 12 - Guimarães – Citeira de Breigeras – Barcelos (12-8-2010)

Een druk dagje vandaag. Hoewel we in eerste instantie wilde gaan wandelen in het nationaal park Peneda de Geres hebben we toch maar besloten om naar Guimarães te gaan. Dat is de oude hoofdstad van Portugal. De verwachtingen na Braga waren hooggespannen maar helaas werden ze niet bewaarheid. Op de een of andere manier is de Portugese bouwkunst niet van dien aard dat wij ons er door aangesproken voelen. Het is een beetje gewoontjes, vooral grijs en af en toe een tegelwand, die soms aan een badkamer doet denken. Soms ook heel mooi en bijzonder, maar dat is eigenlijk maar zelden. Het oude centrum hebben we doorgewandeld zonder echt onder de indruk te raken. Jammer eigenlijk. Hier ligt toch een stuk geschiedenis van de ontdekkingsreizigers die het pad geëffend hebben voor o.a. De Nederlandse gouden eeuw, maar je ziet er nauwelijks iets van terug. Misschien moet je dan toch in Porto of Lissabon zijn. Dat zullen we deze reis niet meer ontdekken.

We vertrokken snel naar het tweede reisdoel in de buurt van Guimarães: Citânia de Briteiros. Daar liggen de restanten van een stad uit de ijzertijd. Op een hoge berghelling. Je verwacht het niet maar er liggen verschillende verdedigingswerken op de hellingen om de stad heen en de restanten zijn verblufgfend goed bewaard. De plaats is bewoond van ongeveer 400 v. chr. tot 400 na christus. Rond de 2000 jaar geleden woonden daar mensen en je kunt nog lopen over de straten, je ziet de contouren van hun huizen, sommige rechthoekig en sommige rond. Er zijn twee van die ronde huizen weer opgebouwd om je een betere indruk te geven van hoe het er uit heeft gezien. Daar staat dan wel om onbegrijpelijk redenen een enorme hoop rotzooi in in plaats van een mooie vuurplaats, maar4 goed, dat zal wel aan mij liggen. Ik vond het in ieder geval een fantastische plek om rond te lopen en door de huizen te lopen, de binnenplaatsen, de weggetjes etc. Je had op sommige plaatsen een verbluffende mooi uitzicht over de omgeving maar ook over de bouwwerken van die gemeenschap. We hebben er heerlijk rondgedoold en van alles bekeken, veel gefotografeerd en gefilmd. Het leende zich er heel goed voor. Na een verkwikkende cola zero zijn we vertrokken naar de volgende halte van deze dag: Barcelos.

L. was daar al eerder geweest tijdens de Euroweek die hier is gehouden. Ze herinnerde zich de stad en vooral een enorme markt die daar gehouden wordt op donderdag. En het is vandaag donderdag. Wat een toeval! Het was ontzettend druk in het centrum vanwege diezelfde markt en het bleek inderdaad een enorm grote markt te zijn. Wat kon je er eigenlijk niet kopen? Kippen, eenden, pannenlappen, kasten, beddengoed, keukengerei, kleding, schoeisel en wat als die meer. We hebben er uitgebreid overheen gestruind en Lian heeft haar slag geslagen met een voor inductie geschikte braadpan annex opdienschaal. Of zoiets. Nog nooit gezien in Nederland, maar hier lag het ding op elke kraam met spullen voor de keuken. Goed, na opnieuw een consumptie, want het blijft hier heet hoewel het vandaag zowaar een beetje bewolkt is geweest, en drinken is hoofdzaak. Daarna nog een ijsje voor mij om het af te leren en op weg naar huis. Het huisje wel te verstaan.
Een LeClerc bracht ons nog even van het rechte pad en daar gingen we inkopen doen voor het avondeten van vandaag en morgen.

Morgen laatste dag in het huisje en zaterdag op pad naar Léon in Spanje. De eerste etappe terug naar Udenhout.


Nog meer foto's van Citânia de Briteiros op Flickr:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Stille vlam – Philip Kerr

Tweede detective van Kerr met Bernard Gunther als hoofdpersoon. Dit keer speelt het verhaal zich af in Argentinië in de wereld van de gevluchte SS-ers die daar naar de tweede wereldoorlog een tweede thuis konden vinden. Het is opnieuw een intrigerend verhaal en de ontmoetingen met beruchte oorlogsmisdadigers als Eichman en Mengele is soms onthutsend. Maar ook andere moordenaars komt hij daar tegen.


Op die manier komt een deel van het verhaal van de gruwelijkheden uit de tweede wereldoorlog aan de oppervlakte en op mij heeft dat net zoveel impact als wanneer er een boek is waarin die gruwelijkheden het onderwerp zijn. De terloopsheid waarmee de verhalen worden opgedist en de manier waarop bij sommigen de geest van Hitler aanwezig blijft is schokkend. Alles klinkt buitengewoon geloofwaardig en de Argentijnen wisten ook hoe je met politieke vijanden moet omgaan, dat is genoegzaam bekend.

De ontknoping is deze keer minder van kwaliteit, maar de onthullingen over het onverwerkte en niet erkende Argentijnse verleden liegt er niet om. Ook al is het natuurlijk fictie...


Opnieuw een prima boek!

Vakantie 2010 - Dag 11 - huisje in Portugal (11-8-2010)

Vandaag was het woensdag en hebben we de hele dag rond het huisje vertoefd, lekker veel gelezen en gezond. Het was wederom een snikhete dag die wel sneller dan anders omsloeg in temperatuurdaling. De hele dag heeft er een brandlucht gehangen omdat het echt volop aan het branden was op enkele heuvels in de omgeving. De rook bereikte dan ook mijn ogen die prikkerig aanvoelen. Er daalde ook regelmatig as neer dat voorbij kwam zweven. Je herkende er de blaadjes nog in die enkele honderden meters verderop in vlammen waren opgegaan. Nou niet opgegaan dus, maar als verkoold restant door de lucht zweven en neerdaalden. De auto zat ook onder het as maar toen ik dat vroeg in de avond op foto wide vastleggen had het teveel gewaaid, voor het eerst in Portugal, zodat ik niets meer terugvond. Morgen nog een keer proberen dus!

Lekker rustig dagje.

Sprakeloos – Tom Lanoye

Dit boek gaat over de moeder en ook over de vader van de schrijver. Zijn moeder was een dominante, theatrale vrouw zich die als slagersvrouw en moeder van 5 kinderen door het leven sloeg met verve. Toneelspelen was haar grootste hobby en die heeft ze heel haar leven dan ook met vreugde en bezieling beleefd. Zijn welbespraakte moeder en zwijgzame vader zijn allebei gestorven op het moment dat hij dit boek schrijft. Zijn moeder als eerste, zijn vader twee jaar later.
Het overlijden van zijn moeder maakte het meest bij hem los aangezien hij een niet probleemloze relatie met haar had. Desondanks hebben zij altijd contact gehouden. Zij krijgt een serie attaques en kan vanaf de eerste niet meer spreken. Ze spreekt wel, maar onverstaanbar. En dat terwijl zij hem spreken en liefde voor de taal heeft bijgebracht. Dat doet hem uiteindelijk het meeste pijn, dat zij zo gestraft is door het lot. Het heet niet voor niets moedertaal zegt hij dan ook in zijn boek.
Zijn geweldige Vlaamse woordenrijkdom is een lust voor de leespapillen en het boek is ronduit komisch in al zijn tragiek. De manier waarop hij schrijft is bij voortduring een ontdekkingstocht naar taal die in het dialect en Vlaams zoveel meer zeggingskracht heeft.
Het is een fantastisch mooi boek. Als zoon van een moeder die op het laatst steeds dementer werd ook heel herkenbaar. Het kwijtraken van een, in mijn geval gemankeerd, contact met een vrouw die altijd kracht heeft uitgestraald maar op het laatst niets meer is, niets meer kan. Geen schim meer van de persoon die geleefd heeft. Dan is de dood eigenlijk nooit te vroeg maar altijd te laat.