Oranje (2)

Maandagmorgen, de regen tikt op de koepel in het dak, de koffie geurt naast mijn laptop. Wat een prachtige setting om over een verloren finale te schrijven.

Hoewel. Zo dramatisch was het nou ook weer niet. Tweede worden went waarschijnlijk. Voor de mensen die 1974 en 1978 ook meegemaakt hebben dan. Voor de nieuwe generatie is het lastiger. Die geloofden nog echt dat als je iets echt wilt, dat het dan ook lukt. Niet altijd. Mijn zoon B. en dochter A. hadden er dan ook meer moeite mee dan wijze vader L. Laat dat nou samen BAL spellen.

Ik heb de wedstrijd gezien in Utrecht bij mijn vriend P. en zijn vriendin Y. De weg naar Utrecht voerde langs een aantal gezellige Oranje plaatsen in Biezenmortel (de bbq rookte bij het Gommelen met een meute Oranjefans) en in Helvoirt bij de diverse kroegen was alles Oranje.
Op de snelweg passeerden mij, of ik passeerde hen, diverse auto's met mensen in oranje en nauwelijks een auto zonder een vleugje oranje. In Utrecht aangekomen was het een bonte stoet Oranjefans die zich per fiets, bus of te voet verplaatsten naar het centrum of een andere plek waar ze de finale gingen bekijken. Net als ik.

Op de radio kwamen de berichten van diverse plaatsen waar grote groepen zich op terrassen of pleinen hadden verzameld om samen kracht te zoeken voor de goede afloop.

Toen begon de wedstrijd. De neutrale toeschouwer (we keken naar de Vlaamse tv omdat Frank Snoecks zo beroerd commentaar geeft) had het al snel gezien, eigenlijk al van te voren: Spanje was beter. Nederland daarentegen vocht zich letterlijk in de wedstrijd. De Vlaamse commentator zag dat het nodig was maar kon er weinig waardering voor opbrengen.
Toch was het de enige methode om de Spanjaarden niet in hun spel te laten komen. En toen gebeurde het. Onze ambassadeur bij elke voorgaande scheidsrechter in het toernooi, ging opzichtig meerdere keren over de schreef en kreeg geel. Mark van Bommel was er tot nu toe zonder kaarten vanaf gekomen. Maar wat veel belangrijker was: hij speelde in vorige wedstrijden menig maal mediator als Nederland weer eens een overtreding nodig had. Die rol kon hij nu niet meer vervullen. De scheidsrechter ging steeds meer op de hand van Spanje fluiten en daar ging het mis. Al die kleine dingen bij elkaar brachten ons een nederlaag. De Spanjaarden behielden de rust, hoewel met name Iniesta en Xavi bijna hun zelfbeheersing verloren.
Van Bommel slaagde er na zijn gele kaart in om voor te blijven gaan in de strijd, maar nu zonder enige overtreding van formaat. Zoals hij in vorige wedstrijden begon.

Natuurlijk had Robben moeten scoren! Natuurlijk had Robben moeten gaan liggen toen Puyol hem vastgreep: exit Puyol! Natuurlijk was het een hoekschop na de vrije trap van Sneijder!
Allemaal waar. Daar staat tegenover dat de Spanjaarden ook hun kansen kregen en dat Stekelenburg weer eens subliem keepte.

Spanje wereldkampioen. Je hoorde in sommige reacties van met name het publiek dat ze een zondebok zochten. Maar die was er eigenlijk niet. De scheidsrechter was niet helemaal goed, wilde de Spanjaarden nauwelijks geel geven. Maar dat lag aan het spel en optreden van de Nederlanders. Het is zuur, maar Spanje was de betere ploeg die we hadden kunnen verslaan.

De terugreis vanuit Utrecht was heel anders. Berustend. Stil.

Thuiskomen en even kort evalueren met de kids. Slapen. Dromen van een oranje Feniks.