North Sea Jazz 9 juli 2010

Op 9 juli vertrok ik aan het eind van de middag samen met mijn zoon naar Rotterdam per auto. Net zoals de voorgaande jaren was het hele traject goed verzorgd en konden we op onze vaste parkeerplek de auto kwijt om vervolgens per bus naar het Ahoy complex te rijden. Keurig op tijd voor het eerste optreden waren  we binnen, gewapend met muntjes en plattegrond. Het was warm en het bleef warm, maar daar had de rest van Nederland ook last van.

We begonnen samen in de Maaszaal met Caro Emerald. Bekend van het hitje A Night Like This, een heerlijk swingend nummer, retrojazz beschreef het NRC.
Ik verliet Ben daar en ging even langs bij Pat Metheny in de grote Nilezaal, maar dat kon me echt niet bekoren. Hij is ongetwijfeld virtuoos maar ik kan er niet van genieten. Dus liep ik weer door naar de Congozaal, die als groot voordeel had dat het er niet druk was, dus ik kon meteen zitten. Bovendien was het een tent met vele openingen zodat de weinige frisse lucht die vroeg op de avond aanwezig was er tenminste doorheen kon waaien. Lekker. Shafiq zou optreden, maar dat bleek niet het geval. Wie er wel stond? Ik heb geen idee. Maar het was lekkere muziek, een lokale muzikant die een goed optreden verzorgde. De voetjes kwamen niet echt van de vloer, maar het was goed.

Ik ga niet in op alle tussenstops bij drank-, ijs- en eettenten, maar geloof me: er was van alles te eten en ik heb het een en ander tot mij genomen. Ook dat hoort bij de geneugten van North Sea Jazz!

Volgende stop was Norah Jones. Die behoeft geen enkele introductie. Ik ben niet zo van de zangeressen, maar deze grote naam wilde ik toch even zien en horen. Zien was lastig, dat ging alleen via schermen want het podium bereiken zou een hele tijd gaan duren met die drukte. Haar optreden was ook zonder meer goed, sfeervolle muziek en zang, verzorgd en ook wel origineel. Tenminste de twee nummers die ik gehoord heb. Toch raakte het me niet, misschien iets te gepolijst? Geen idee.

Daarna bij een DJ langs geweest: Dorian Project. In de Yukonzaal vond dat plaats en dat ging daar de hele avond door lijkbaar met verschillende dj's. Het was er niet druk, maar de jongen die draaide best leuk. Ik heb er abslouut geen verstand van, maar ik vond het leuk genoeg om er wat tijd door te brengen.

Vervolgens kwam het hoogtepunt van de avond: Typhoon & New Cool Collective. Van wat ik er van begreep was het een komen en gaan van gasten, maar de energie spatte van het podium en sloeg over op de zaal. Waar eerder nog mensen op hun stoeltje zaten was dat al snel niet meer mogelijk. De muziek liet het niet toe en de meute die vooraan ging staan ook niet. Het was er ongelofelijk druk en ik heb geduld moeten oefenen om wat verder in de tent te komen staan. Mijn opnames zijn daarom wat matig van kwaliteit, maar het ging me hierbij eerder om de sfeer. De geweldige stemming die er ontstond, en bijna niemand liet het onberoerd. Dat is altijd een prachtige ervaring: als muziek wat met mensen doet. Dit Rotterdams Collectief maakte er een dolle boel van en de band bracht ook nog onvervalste rock ten gehore die swingde als gek. Geweldig optreden!



Toen was het tijd voor wat technische jazz met Timucin Sahin Quintet. Gepiel op een gitaar. Dat was mijn eerste indruk. Ik ben toch wat blijven zitten en uiteindelijk was het de moeite zeker waard. Met name de drummer maakte er wat van en een stuk muziek samen met de bassist waarbij ze naar het einde van een nummer toewerkten was van grote klasse. Het was geen muziek voor een groot publiek. Dat heb je wel vaker, dat het technisch ongetwijfeld virtuoos is, maar als toeschouwer met geen enkele muzikale scholing, zoals ik, ontgaat je dan al snel de schoonheid. Dit keer loonde het volharden toch.

Marcus Miller was inmiddels al begonnen in de Nilezaal en dat wilde ik in ieder geval zien. Na mijn kennismaking met deze heerlijke bassist in 2007, was ik meteen verkocht. Bassist, drummer, toetsenist, saxofonist en trompetist maakten er weer eens een feest van. Hele sferische muziek en ontzettend swingende muziek door elkaar heen. Bijzonder optreden en zijn groep kreeg de handen meermalen op elkaar. Het spetterde van het podium af.

Daar ontmoette ik Ben opnieuw. We hebben samen Marcus afgekeken, zijn wat gaan lopen en tenslotte weer in Nile teruggekomen om te wachten op Earth Wind & Fire. Stampvolle zaal, maar die muziek is leuk op een feestje. Mij kan het verder niet zo bekoren.
Gauw de bonnen opmaken met een lekker ijsje en wat drinken en terug naar huis. Heerlijke avond gehad, veel mooie dingen gehoord, en het gewoon rondlopen en luisteren waar je oren je brengen blijft iets bijzonders. Ook na zes jaar.

Volgend jaar staan we er weer!