Als kind ben ik al gaan voetballen, eerst op straat en op veldjes in de buurt met buurtgenootjes. Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik ben gaan voetballen bij TAC (Tilburgse Amateur Club). Dat heb ik flink wat jaren volgehouden maar ergens begin 20 kwam er de klad in. Na nog wat jaren in de zaal gespeeld te hebben, stopte ik met voetbal. Om maar aan te geven dat het spelletje me al heel lang interesseert.
Het wereldkampioenschap van 1974 staat in mijn geheugen gegrift. Dat komt mede door de vele herhalingen en de videoband (ja, die had je tot voor een paar jaar gelden alleen maar!) die ik regelmatig zag. Het enige dat ik me nog herinner was het goede spel van het Nederlands elftal en de Oranjekoorts die heerste. Nederland zou gaan winnen, dat stond vast. Zelfs mijn vader, de vleesgeworden scepticus en criticus, was er zeker van. Niet dus. Dit herhaalde zich in 1978 hoewel we toen veel dichter bij de titel kwamen dan in 1974.
In de jaren daarna heb ik telkens meegedaan met poules rondom kampioenschappen. Steevast liet ik Nederland de finale winnen. Afgezien van 1988 heb ik er steeds naast gezeten. Nu staat Nederland opnieuw in de finale van het WK. Het is eigenlijk ongelooflijk dat we er met ons kleine landje in slagen tot de wereldtop van het voetbal te horen. Jarenlang al staan we in de top van de FIFA wereldranglijst. Maar in de tournooien wilde het niet te vaak lukken.
Vannacht heb ik goed geslapen. Ik voel nauwelijks spanning. Is dat normaal? Is dat een voorteken? Of komt het nog in alle hevigheid in de loop van de dag? Hoe dan ook, mijn kinderen (21 en 18), beide fanatiek fan van Oranje, zullen dit toernooi en deze dag nooit meer vergeten, hun hele leven lang niet. Voor hen is dit een mijlpaal die altijd als herkenningspunt in het verleden duidelijk overeind staat. Net zoals bij mij de finales van 1974, 1978 en natuurlijk 1988. Vandaag wordt geschiedenis geschreven. Ook in Spanje.
Na de finale meer.
1 opmerking:
Mag dat straffeloos: Willem versieren?!! .-)
Een reactie posten