Life's what you make it (mooie zinnen 3)

Dit nummer van Talk Talk uit 1986 vertolkt voor mij een mengeling van hoop en een gevoel van verlies. Moeilijk uit te leggen eigenlijk. De muziek is ritmisch, mooi pianoloopje, af en toe een stevige gitaar er door heen en dan het merkwaardige, wat zeurderige stemgeluid van zanger Mark Hollis. Het pianoloopje blijft heerlijk doorgaan tijdens het hele nummer. Dat geeft het voor mij dat beetje meewarige gevoel, er is iets kapot gegaan, maar er is nog hoop. Het levensloopje gaat door.

Uiteindelijk is het het mantra Life's what you make it, wat me het meest aanspreekt. Het is in mijn hoofd gaan zitten als een stimulans om toch vooral niet teveel bij de pakken neer te gaan zitten, maar bezig te blijven om je eigen weg te zoeken. Een groot deel van hoe je je voelt en wat je overkomt heeft te maken met hoe je zelf in het leven staat en wat je met je leven doet.
Dat bedoel ik dan niet op de manier waarop Amerikanen soms net doen alsof het leven maakbaar is. Dat is natuurlijk niet het geval, maar hoe je met tegenslagen en meevallers omgaat, daar heb je wel wat over te zeggen.

Typisch jaren 80. Past goed in de doemdenkjaren. Er gloort altijd ergens hoop... :)




plaatje