Dit was een merkwaardig boek. Na een paar hoofdstukken heb ik serieus overwogen om het weg te leggen. Het onderwerp spreekt me niet zo aan en de schrijfstijl kon me niet overtuigen. Desondanks heb ik het wel uitgelezen en beviel het me steeds beter naarmate ik in het boek vorderde. Dat kwam hoofdzakelijk door de toon die in mijn ogen veranderde. Las ik in het begin nog een schrijver die het idee van een eeuwig leven aanlokkelijk vond, naarmate het boek vorderde (en misschien is haar dat ook wel overkomen tijdens het schrijven en onderzoeken) kwam de andere kant meer naar voren. In hoeverre dit boek een actuele stand van zaken geeft over de situatie in de onsterfelijkheidsmanie kan ik niet beoordelen. Er komen wel veel aspecten aan bod waarvan het invriezen van het hoofd om er later, als de technische ontwikkeling het toelaat, er een nieuw lichaam onder te knutselen, het meest bizarre was.
De hele santekraam van geloof en bijgeloof komt in dit boek aan de orde. Daardoor krijg je wel een leuk overzicht van wat de mensen in de afgelopen eeuwen voor stunts hebben uitgehaald om het leven te verlengen, of het tenminste te onderzoeken.
Persoonlijk ben ik groot voorstander van de vrijwillige keuze tot levensbeëindiging, het recht om te sterven. Doorstroming moet er zijn. Kennis gaat verloren en wordt opnieuw, soms beter, soms slechter, bedacht en uitgevonden. Geen ouwetjes die zo nodig jong moeten blijven. Kansen voor nieuwe mensen. Fouten die opnieuw gemaakt worden. Stel je voor dat je steeds vaker moet zeggen: been there, done that. BORING!
Achterin het boek staat een test: Iedereen kan eeuwig leven. Een stroomdiagram met ja/nee keuzes leidt je naar een oplossing die voor jouw situatie het meest geschikt is. Ik moet dus mijn hoofd laten invriezen. Hilarisch.
Daggut nie.
