Mijn moeder en mijn oma

Ik heb nauwelijks foto's van de oma van mijn moederskant. In de spullen van mijn ouders kwam ik dit mooie exemplaar tegen. Mijn moeder en mijn oma op één foto! Ze zitten hier in ons huis aan de Fatimastraat. Het is een vroege foto, ergens rond 1968, want de glazen wand tussen voor en achterkamer is nog aanwezig. Ik weet nog dat die eruit is gehaald. Daar heb ik ook nog een bescheiden bijdrage aan geleverd. Toen hadden we een reusachtige kamer voor die tijd, in een bovenwoning!

Ik heb nog wel een oude foto van mijn oma, dat wil zeggen... zij was toen jong! Waarschijnlijk ter gelegenheid van haar verloving met mijn opa, ca. 1916.
Ze heeft een prachtige jurk aan, decent hoog gesloten en het is zo'n typisch geposeerde foto in een studio, kenmerkend voor de tijd.
Zou mijn opa die bij zich hebben gehad? Op zijn kamer in een fraai lijstje?
Mijn opa was afkomstig uit Groningen en mijn oma uit Gouda. Ze werkten samen bij de Vroom & Dreesmann in Rotterdam. Toen ze samen "wat kregen", moest mijn opa weg uit die zaak en vertrok naar Arnhem. Later is hij een winkel in huishoudelijke artikelen begonnen in Tilburg, aanvankelijk in de Heuvelstraat, later in de Nieuwlandstraat.
Zijn zoon nam dat over en nu is de volgende generatie actief in de detailhandel!

Toe Jam - Fatboy Slim ft. David Byrne & Dizzee Rascal

Op zondagmorgen lees ik meestal de NRC van zaterdag op mijn gemak met een paar koppen koffie. Op de bank, meestal in gezelschap van onze poes Muis die of in de buurt ligt, of probeert ergens tussen krant en mijzelf een plekkie te vinden, of nieuwsgierig in de weg loopt.

Afgelopen zaterdag stond in de column Clip iets over tenenkaas: een nummer getiteld Toe Jam. Het is een samenwerkingsverband tussen meerdere artiesten en één van hen is David Byrne van Talking Heads. Toevallig vond ik de Talking Heads geweldig, met aparte muziek, beetje Afrikaans soms, ritmisch aanstekelijk en een voorman, David Byrne dus, die op zijn minst merkwaardig was. Een buitenbeentje. Daar val ik dan weer op. En een vrouwelijke bassist. Ook bijzonder.

De column beschreef een clip met blote, dansende mensen. Dan is mijn aandacht meteen getrokken natuurlijk! Het grappige is dat die mensen weliswaar bloot zijn maar dat hun intieme delen, naar goede Amerikaanse traditie, afgedekt zijn door een balkje. Met die balkjes zijn de makers aan het spelen gegaan en dat is prettig gestoord en humoristisch gedaan en levert leuke beelden op. Het nummer op zich is niet zo bijzonder, hoewel het typische stemgeluid het wel heel herkenbaar maakt. Het klinkt wel heel prettig.
Samen met het filmpje toch bijna 4 minuten aangenaam verpozen!

Jethro Tull - Witches Promise

Jethro Tull bij Top of the Pops in 1970. De Engelse inspiratie voor ons eigen TopPop. Tegen de tijd dat ik Tull (dat was in 1976) leerde kennen waren ze al lang geen hit-groep meer. Ze maakten nog steeds prachtige muziek, maar dat paste nauwelijks nog op een single.

Vreemd om dan een optreden van deze mannen te vinden in het zo poppie Top of the Pops! Het ziet er ook vreemd uit.

Het verhaal bij het filmpje is ook nog aardig. Ian Anderson vertelde in een interview dat hij de regisseur tot wanhoop had gedreven. Bij de repetities was keurig doorgenomen waar iedereen moest staan, welke camerastandpunten er waren, wanneer welke camera aanstond etc. Toen de opname begon was Ian Anderson het meeste weer vergeten en deed zijn act, weliswaar enigszins ingetogen, maar toch een bevreemdend geheel met rollende ogen, scheve bekken en wat er verder bij kwam kijken. Soms wist ie weer dat er een camera aansprong, of ontdekte hij er eentje en speelde dan het spelletje weer mee. Maar je kunt zien dat de cameramensen geen bewegende mensen gewend waren en ze bewogen soms voorzichtig mee, of verloren hem uit beeld.
Dat krijg je met voorgekookte TV en een echte live-performer... geen hokjes graag!!

Wat te denken van de psychedelische kleurenwisselingen en de brave dansjes van het uitgekozen publiek. Je ziet dat het allemaal niet bij elkaar hoort eigenlijk... zoeken naar een juiste formule!

Kijk en oordeel zelf.

Vakantie 1979 - Groede

In de zomer van 1979 gingen we met drie stellen op vakantie naar Groede in Zeeland: Pieter met zijn vriendin Rian, Berry met Marion en ik met Rianne.
Het weer was niet best. Op een dag kwam er een fotograaf langs van BN de Stem die een mistroostige foto wilde maken van het vakantieseizoen. Wij moesten onze regenkleding aantrekken en net doen of het erg triest was. Op dat moment regende het helemaal niet en viel het weer eigenlijk wel mee. Fraai staaltje van persfotografie! Zo kom je te weten dat de krant zeker niet een waarheidsgetrouw beeld geeft van de werkelijkheid, ook al in het pré-photoshoptijdperk.
We stonden wel mooi in de krant!!!

We hadden de bungalowtent van Pieter als huis. Onze fietsen waren daar ook, maar of we met ons zessen daarheen zijn gefietst... dat is onduidelijk!

Telefoontikken

(Linksboven de telefoontikkenteller en rechtsonder de telefoon. Standaard model, weinig variatie mogelijk toen!)

Fraai staaltje generatiekloof afgelopen weekend. Ter gelegenheid van Lian's verjaardag op Internationale Vrouwendag, hadden we een weekend in Schoorl gepland. Voor mijn verjaardag en 20-jarige trouwdag) hadden wij van mijn vriendjes een arrangement in Restaurant-Hotel Merlet gekregen voor tweeën. Daar maakte Lian vier personen van. Dus togen we op zaterdag naar Schoorl. We namen onze intrek in de kamers en keken de standaard map met informatie door. Daarin lazen we dat er de mogelijkheid bestond om te internetten met je eigen laptop. Dat kostte 35 eurocent per telefoontik. Hele antieke benadering voor een hotel van deze tijd dat natuurlijk gewoon gratis internet en pc's moet aanbieden zoals b.v hotel Stempels in Haarlem doet!

Onze dochter Anneke vroeg meteen: wat is dat, een telefoontik. Lian en ik schoten in onze lach... Een begrip dat met name in studentenhuizen in de jaren tachtig een gevleugeld woord was: de telefoontikken afrekenen als de rekening binnen was gekomen. De mobiele generatie van tegenwoordig, kent wel belminuten, blox, smsbundels en weet ik wat niet meer, maar telefoontikken, die stammen uit een andere tijd.
(telefoontikkenteller, model 1966, nog uitgevoerd in metaal. Later van plastic)

Toen ik op kamers woonde had je een telefoontikkenteller die je op de hoogte hield van het aantal telefoontikken die je telefonisch gesprek had gekost. Dat moest je netjes op een lijst bijhouden zodat aan het eind van de maand iedere inwoner voor zijn eigen gesprekskosten moest gaan opdraaien. Natuurlijk was dat de maandelijkse frustratie want niet iedereen hield zich even plichtsgetrouw aan het vastleggen van die tikken. De verantwoordelijke, iemand in het huis had de telefoonrekening op zijn of haar naam staan, was dan geruime tijd bezig met het reconstrueren van de werkelijke tikkenlijst. Waarna de onverbiddelijke afrekening volgde.

Onze kinderen klapperden met hun oren en waren zichtbaar blij dat de telefoontik tot het verleden hoorde. Behalve in Restaurant-Hotel Merlet in Schoorl dan. Hun clientèle internet blijbaar niet frequent en laat de directie met deze regel wegkomen. Gelukkig hadden wij onze internettelefoon bij ons, dat scheelt!

Vakantie met de jongens 1977 - Scharendijke (2)

Vanwege de lengte heb ik dit verhaal in tweeën geknipt.

En er moesten banden gelapt worden! Onherroepelijk noodzakelijk als je met de mannen op stap bent. Hier staan Pieter (gebukt), Joost (met schaar) en Berry (coördinator) hun best te doen.

De Duitse Annegreet (Peter op vrijersvoeten) en de Franse Isabelle waren onze gezelschapsdames. Annegreet was echt een prachtig mooi meisje en trok altijd veel bekijks. We hebben wel genoten van de kartoffelsalat die ze een keer voor ons meebracht. Ze zit hier naast mij in onze tent.
Peter en ik zijn nog naar een orgelconcert geweest in Brouwershaven met de beide meiden en de ouders van Annegreet. In de vette bolide van de vader van Annegreet die een hele fout sjaaltje droeg boven in zijn overhemd.
Gelukkig hebben we de foto's nog van onze strakke jonge lijven! Dat is ondertussen ietsjes minder geworden :-) Van links naar rechts: ik zei de gek, Berry, Joost en Peter.
Uitgaan deden we in Renesse in De Ark en De Stulp. De laatste disco had een aquarium onder de dansvloer.

Nog een opmerkelijk feit op de terugreis: Peter die in de natuur een grote boodschap ging doen en dan met gras de restanten verwijderde. Een echt natuurmens!

DAF - Der Mussolini

De jaren 80. Hele nieuwe muziek.
Een exponent die mij daarin bijzonder beviel was DAF (Deutsch-Amerikanische Freundschaft). Dat was echt anders. En als je naar dit nummer luistert, dan is dat zo'n beetje dance avant-la-lettre. Heerlijke sequence!!
De titel van dit nummer was provocerend. Maatschappijkritisch, zonder een keuze te maken. Het was (en is) sowieso dom om achter iemand of een ideologie aan te lopen. Interessante gedachte die me heel erg aansprak en aansloot bij mijn eigen beleving. Dat is uiteindelijk ook waarom muziek of kunst je aanspreekt denk ik: het komt dicht bij jezelf.

Het filmpje dat dit nummer ondersteunt is bijzonder goed gemaakt. Grappige mix van oud en nieuw, geestig.


En nog steeds actief en een eigen website...