Jussi Adler-Olsen - Het Alfabethuis

Adler-Olsen heeft mijn hart veroverd met zijn boeken uit de serie Q. Geweldig schrijfwerk. Vandaar dat ik het wel aandurfde om ook eens aan ander, ouder, boek van zijn hand te lezen. Dat viel niet mee moet ik bekennen.

Het Alfabethuis beschrijft eigenlijk de vriendschap tussen twee jongens die in de Tweede wereldoorlog samen een vliegtuig bemannen dat neerstort in vijandelijk gebied. Hun overlevingstocht gaat niet over rozen. Het onderwerp van het boek is daarmee interessant genoeg voor mij. Maar de manier van beschrijven is in dit boek irritant. Heel uitgebreide situatieschetsen van terreinen en lokaties is niet wat ik graag lees in een boek, vooral niet wanneer dat eigenlijk met het verhaal niet veel van doen heeft. Het haalde het tempo eruit en daarmee werd de lat hoog gelegd om überhaupt door te lezen. Maar ach het was vakantie, dus tijd genoeg. Ik sloeg me er doorheen in hoop op betere tijden. Toen kwam ik bij pagina 160 en die werd opgevolgd door pagina 193. Dat was verrassend en ongewenst. Daarmee kwam het boek terug op de stapel nog te lezen boeken.

Na de vakantie bij de boekhandel een nieuw exemplaar geregeld en toen verder gegaan. Snel daarna was in het verhaal de oorlog afgelopen en pakte het boek het leven van beide mannen zo'n 25 jaar later weer op. Een heel andere setting en ik moet zeggen dat het tweede deel me een stuk minder moeite kostte dan het eerste. Het was spannend, beter geschreven (vind ik dan) en kreeg tempo. Het gevoel dat je niet wilt stoppen met lezen omdat het volgende hoofdstuk ongetwijfeld weer nieuwe spanning oplevert.

Het boek kent geen happy end, maar zeker ook geen teleurstellend slot. Het is eigenlijk een heel realitisch einde.

Eindoordeel. Lastig. Ik denk niet dat ik het iemand zou aanraden. Er zijn betere boeken te lezen, zeker van deze auteur. Tis niet anders.

Thick as a Brick two #zinin #jethrotull

Het is er toch van gekomen. Ik heb me er een tijdlang tegen verzet, maar afgelopen week viel dan toch de cd in de bus met daarop de sequel op Thick as a Brick, genaamd TAAB2 (Thick As A Brick 2 dus). Waarom dat verzet? Dat ligt gevoelig.
Ian Anderson is sinds jaar en dag de mannetjesputter van de band en heeft nu in zijn eentje deze nieuwe CD gemaakt en geschreven. Dat deed hij met het eerste exemplaar al, maar toch is dat anders. Dat vond ik tenminste. Hoewel Jethro Tull al jarenlang in verschillende samenstellingen optreedt ben (en blijf) ik van mening dat gitarist Martin Barre daar onlosmakelijk onderdeel van moet uitmaken. Ik heb concerten bezocht van soloproducties van Ian Anderson, zonder Barre, maar dat mocht van mij wel. Tja.

Zo kun je behoorlijk principieel in het leven staand, jezelf een heleboel ontzeggen.

Na diverse berichten van fans over het mooi en lelijk van deze nieuwe cd ben ik toch overgegaan tot aankoop. De eerste keer dat ik ernaar luisterde stond ik er niet echt voor open. Ik was niet onder de indruk. Maar er zijn toch die prachtige loopjes, die fluit, de herkenbare sfeer, harmoniën, de krakende stem...
Nog maar een keer luisteren.
En nog een keer.
En dan komt dat oude gevoel weer terug. Er zijn maar weinig albums van Tull geweest die ik van meet af aan van voor tot achter mooi vond. Het is geen muziek die je makkelijk toelaat in de wondere wereld van wat het werkelijk is. Het kost moeite en doorzettingsvermogen. Een behoorlijke stap over de drempel die Ian Anderson telkens weer opwerpt.
Ik ben er inmiddels overheen gestapt. De drempel en mijn redeloze verzet. Het is een prachtig stuk muziek. Het past als een oude jas, warm, vertrouwd, prettig geurend naar prachtige herinneringen. Ik luister er vaak naar. Het is jaren geleden dat ik zo vaak naar (dezelfde) muziek heb geluisterd.

De volgende stap is ook gezet. Ik jubelde vorig jaar over de mededeling dat Jethro Tull in 2012 een tour zou maken waarbij ze Thick as a Brick voor het eerst sinds 1972 weer integraal live ten gehore zou gaan brengen. Nou ja, Ian Anderson en zijn laatste selectie muzikanten dan. Zonder Martin Barre dus. Jammer. Ik heb de kaartjes gekocht voor het Melkwegconcert in november. Far out! Thick as a Brick 1 en 2 live. Iets om naar uit te kijken!

Trailer voor TAAB2:

Op Youtube is (voor zolang het duurt) de muziek van TAAB2 ook te beluisteren:

Nicci French - Blauwe maandag

Dit boek van Nicci French is de eerste in de serie Frieda Klein. Het schrijversechtpaar kiest in deze serie voor een hoofdpersoon die een praktijk als psychologe heeft. Het is een ietwat teruggetrokken vrouw die veel waarde hecht aan haar eigen leven en keuzes.

Het is lastig om over dit boek wat te vertellen zonder te verraden wat beter verborgen kan bijven voor toekomstige lezers. Vervelend als je daar dan over wilt bloggen, maar ik wil de lezer in spé niet het genoegen ontnemen zelf ontdekkingen te doen en de weg van het boek te volgen. Dus blijf ik opzettelijk vaag. Dan is dat meteen duidelijk.

Centraal staat de zaak van een vermist meisje van ca 20 jaar geleden en de recente verdwijning van een jongetje. Voor de politie altijd een gevoelige zaak, misdaden waar kinderen bij betrokken zijn, en het oplossen daarvan krijgt daarom meestal een hoge prioriteit. De pers is er ook altijd erg op gebrand om daar een rol in te spelen.

Uiteindelijk is de rol van Frieda Klein heel bepalend in het opsporingsonderzoek en de oplossing is niet voor de hand liggend. Wel goed gevonden allemaal.
Persoonlijk vond ik het einde teleurstellend. Geen degelijk politiewerk en bij nader inzien toch teveel vertrouwen op het voor de hand liggende in plaats van net even verder te kijken.

Vaag genoeg? Ik heb het boek in ieder geval met veel plezier gelezen. Ik wil nog wel een verhaal met Frieda Klein gaan lezen.

Erfgoedsuite

Een titel die klinkt als een aantrekkelijk muziekstuk. Dat is het dus niet. Erfgoedsuite is een online oplossing voor kleine erfgoedorganisaties. Verantwoordelijk voor dit nieuwe product is de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. In deze online applicatie kun je collecties beheren en online toegankelijk maken. Er is een koppeling mogelijk met de thesaurus van de Rijksdienst. Daardoor kunnen beschrijvingen van allerlei objecten verbonden worden en is het ook mogelijk om kennis te delen. Dat staat ook op de website: De ErfgoedSuite is het nieuwe kennissysteem dat het erfgoed in Nederland verbindt. Gegevens over erfgoed blijven hiermee duurzaam digitaal beschikbaar.
Klinkt als een ideale oplossing.

Dit artikel in de mailversie van IP Flash trok mijn aandacht omdat ik zelf in juni aanwezig was bij de presentatie van, en heb geblogd over, van een soortgelijke oplossing in Noord-Brabant: de Brabant Cloud. Als je daar de website van bekijkt dan is er sindsdien bar weinig gebeurd. Nul informatie is er te vinden.

Dan is de Erfgoedsuite in ieder geval een hele stap verder gekomen. Daar kun je op de website zien wat je er mee kunt doen, er is een informatief filmpje en je kunt meteen zien wat het je gaat kosten: 150 euro per maand en eenmalig 1200 euro. Dat is tenminste helder.

Als ik de Brabant Cloud was, zou ik gauw uit mijn schulp kruipen en meer laten zien wat er kan en wie en hoe en wanneer en voor hoeveel! Je verschuilen achter een homepage is errug 1.0. Niet de oplossing waar je naar op zoek bent denk ik dan.