Zaterdagmiddag togen mijn zoon B. en ik voor de 3de keer samen naar het
North Sea Jazz festival in Rotterdam. Het was mijn 8ste bezoek sinds 2004. Het programma beloofde veel goeds en dat kwam ook uit.
We waren wat later dan normaal omdat ik eerst nog moest werken tot 16.00u. Daarna meteen naar Rotterdam. Parkeren op P6 (bevalt al jaren prima), met
de bus naar
Ahoy en dan begint het inchecken, munten kopen, timetable verwerven en dan scheiden onze wegen. Ieder werkt zijn eigen programma af.
Alle zalen hebben de naam van een rivier gerkegen en ik begon mijn avond in
Maas, de sportarena. Deze keer anders ingedeeld en lekker ruim. De keuze was gevallen op
Amadou & Mariam. Afrikaanse muziek. Ik vond dit jaar helaas weinig oosters in het programma, dus leek me dit een prima alternatief. Dat bleek een goede keuze. Het was een levendig optreden en ook weer niet. De hoofdpersonen zijn behoorlijk inert waarbij vooral Mariam een toonbeeld van onbeweeglijkheid was. Ze lachte weinig, keek strak en streng, en eindigde elk nummer met een gelaten "yeah". Maar ondanks dat was het een heel goed optreden! De muziek swingde lekker en de danseressen /achtergrondzangeressen op het podium zorgden voor meer dan genoeg beweging en dynamiek. Door mijn late aankomst heb ik alleen het laatste halfuur gezien en ik vond het jammer dat ik er niet van het begin af aan aanwezig kon zijn. Sfeervol begin!
Daarna liep ik naar de
Congo om
John McLaughin te zien en horen spelen. Daar was het afgeladen vol. Het gitaarspel van McLaughlin is niet helemaal my cup of tea, maar het klonk wel goed. Bovendien was er kort na mijn binnenkomst een heuse drumbattle gaande op het podium tussen de twee drummers. Dat zie je niet vaak meer tegenwoordig. Dat heb ik nog even aangehoord, was verder prima maar niet bijzonder genoeg voor mij. Het vermelden van zijn naam was wel goed voor drie nieuwe volgers op Twitter van de man zelf (bijna), zijn manager en nog een andere muzikant. Jammer, maar die volg ik allemaal niet terug.
Tijd voor de eerste snack van de avond: bami met saté. NSJ zonder food is niet zoals het hoort.
Daarna opnieuw naar Maas voor het optreden van
Kytecrash, het nieuwe initiatef van
Kyteman Colin Benders die ik een keer in Venlo heb gezien met zijn vorige groep Kyteman's Hiphop Orkest. Deze keer was
Eric Vloeimans, zijn leraar, ook van de partij en samen met twee toetsenisten, een drummer, een bassist en een DJ voor dubs spatte het weer van het podium af. Perfect optreden dat door een enthousiast publiek werd gewaardeerd. Helaas zijn mijn filmpjes minder vanwege de grote afstand en een heel hinderlijk floorlight dat recht in mijn lens scheen. Volgende keer beter.
Volgende halte was
Giel Beelen die op grote hoogte (in
Tigris) de DJ uithing die hij is. Lekkere muziek waar het goed op dansen was. Helaas was de positionering niet zo best, steeds mensen die er door moeten en dat blijf ik toch hinderlijk vinden. Maar
Giel swingde en had er zichtbaar plezier in. Zijn publiek ook trouwens.
Daarna was het weer snacktijd, deze keer samen met B. Handig die mobiele apparaten waarmee je tijdens optredens contact kunt houden en afspraken maken. We hebben ons vergrepen aan een echt overheerlijk Indiase kip curry die geweldig goed op smaak was en een aangename verdoving in de mond bracht. Jammie!
Met een grote ijsco als toetje in de hand vertrok ik naar het
Portico Quartet in
Yenisei. Daar was het heel druk en ik bleef op afstand staan om niet iedereen, inclusief mezelf, met ijs te bevlekken. Van een afstandje hoorde ik wel iets van de muziek, maar eigenlijk niet genoeg. Vanwege de drukte in de zaal kwamen er beveiligingsmensen staan om nieuwe bezoekers tegen te houden. Verstandig. Dat hinderde mij wel om er echt even voor te gaan zitten. Ik verkaste daarom naar de Braziliaanse klanken van
Adriana Calcanhotto in
Darling. Lekker rustige muziek waar je een hele avond rustig op kan blijven dobberen. Leuk om even meegemaakt te hebben.
Maar hoofdact voor mij was
Seal in
Nile. Wat een geweldenaar. Goede wijn behoeft geen krans. Ik ben geen bijzondere fan van deze zanger hoewel hij prachtige nummers op zijn repertoire heeft staan. Maar deze man is wel een eersteklas performer. Wat weet hij goed een zaal te bespelen, hij kent zijn publiek en heeft duidelijk vaker voor een grote volle zaal gestaan. Zijn band leverde een topprestatie door een heel strak optreden weg te geven. De muziek was fenomenaal en klonk als een klok. Fantastisch optreden dus van deze Seal. Natuurlijk ontbraken zijn grote succesnummers niet waarvan ik er twee bijna helemaal op film heb gekregen:
Kiss from a rose en
Crazy. Zonder meer een hoogtepunt van deze dag. Kwalitatief bijzonder hoogstaand, sfeervol en heel veel enthousiasme op het podium en bij het publiek. Dat is een optimale combinatie voor een dik uur genieten.
Als afsluiting had ik voor
Pharaoh Sanders gekozen in de
Hudson. Een tenorsaxafonist van 71 jaar. Een begeleidend trio op piano, bas en drums maakten er een heel soepel optreden van. Opnieuw is dit soort van muziek niet mijn favoriete soort, maar de uitvoering was heel goed, het klonk geweldig en het was daarmee gewoon een prima concert.
Pharoah kreeg een staande ovatie na zijn optreden en dat was terecht. Hij en zijn trio speelden fantastisch.
Ik heb vier filmpjes samengesteld uit alle beelden en in een
speellijst op YouTube gezet. Hieronder een korte samenvatting van de avond. En door de links naar alle rivieren heb ik mijn voorliefde voor geografie ook nog even kunnen botvieren. Wat een heerlijk feest! North Sea Jazz 2012 staat al op de kalender :)
