North Sea Jazz 2007 - zondag

Afgelopen zondag, 15 juli, was het weer zo ver. Mijn 4de bezoek aan het North Sea Jazz festival. Deze keer was het de zondagavond.

We waren op tijd vertrokken en hebben nog wat genoeglijke uurtjes in de zon op het plein voor Ahoy gezeten, gekletst en geluisterd naar een heel fijn orkest uit België: The Rhythm Junks. Een heel scala aan stijlen met overtuiging gespeeld. Een goed begin van een prachtige avond.

Zoals gewoonlijk ben ik alleen op pad gegaan, op zoek naar mijn muzikale pareltjes.
(de foto's komen van de website van NSJ)



Ik begon bij Mike Stern, de gitarist. Daar heb ik een zeer genoeglijk half uur doorgebracht. Lekkere muziek, gedreven, snelheid en een kei van een bassist. Vanwege zijn gewicht (denk ik) zat hij er op zijn gemak bij en baste (electrisch) dat het een lieve lust was. Aansluitend ging ik op zoek naar Africando, maar de salsa kon me niet bekoren. Ik had spijt dat ik Mike Stern had achtergelaten. Daarna ging ik nog kijken bij Anjani, een zangeres. Dat was een typisch geval van nightclub-cocktail-lounge-zang dat mij in het geheel niet kan bekoren. Daar was ik ook weer snel weg.
Aangezien de zon volop scheen ben ik naar het dak gelopen waar Jules Deelder het aanwezige publiek vergaste op muziek uit zijn ongetwijfeld uitgebreide platencollectie. Ik zag enkele hoezen voorbij komen die toch zeker 40 tot 50 jaar geschiedenis lieten zien. Daar ben ik een minuut of 10 blijven hangen.

Om 6 uur zou Candy Dulfer beginnen, maar aangezien Amy Winehouse haar naam teveel eer aan had gedaan, was zij vervangen door de bassist Marcus Miller en gelegenheidsband. Die speelden eerst.WOW, wat een genot. Prachtig bassspel, opnieuw, swingend van begin tot eind en een keur aan artiesten versterkte het muzikale gezelschap op het podium. Een heuse dj, een toetsenist met lekker grote oorbellen in en nog meer helden. Helaas ken ik ze niet, maar ik kon wel horen dat ze wisten wat muziek maken was. Improviseren was het thema en ze genoten er zichtbaar van. Een geweldig optreden dat met toenemend enthousiasme door het publiek werd beloond. Dat optreden heb ik helemaal meebeleefd. Chapeau!

[update] Filmpje van youtube: improvisatie op Rehab van Marcus Miller en band.


Daarna ben ik even bij Randy Brecker langsgeweest. Ook daar viel ik met mijn neus in een bassolo die er mocht wezen. En zo kwam het thema van de avond, voor mij dan, langzaam tot leven. De bas. Toch wel een prachtig instrument.
Toen volgde alsnog het optreden van Candy Dulfer en band, maar de zang beviel me niet bijzonder. Ik zag wel een heerlijk nummer met een zwarte dwarsfluitiste die mijn hart stal. Mijn Jetrho Tull inborst kwam tot leven en opnieuw had ik een juist moment gekozen om binnen te wandelen.

Het Tangaria Quartet met Richard Galliano was de volgende stop. Accordeonmuziek met viool en band uit Zuid-Amerika. Het kon me niet echt bekoren, hoewel twee van de 5 nummers die ik gehoord heb heel erg mooi waren. Vervolgens ging ik even langs bij Elvis Costello en de Allen Toussaint band. Het kon me niet boeien. Voor mijn gevoel viel dit optreden uit de toon.

Toen was het de beurt aan Sly & the family Stone. Geen muziek waar ik erg warm van wordt, m.u.v. Dance to the music dan, maar het hele Amerikaanse aan dat optreden, waar met veel bombarie een artiest op het podium komt die zo'n 30 jaar zijn neus niet buiten de deur had laten zien, dat was wel weer aardig. De fotografen wisten niet in welke bochten ze zich moesten wringen om DE foto te maken. Voor het overige stelde het wat mij betreft niet zo veel voor. Not my cup of tea.

Daarna ging ik opnieuw naar boven waar in de Volgazaal Esperanza Spalding met haar electrische minicontrabas, pianist en drummer een heel fijn optreden verzorgde met zang en prachtige muzikale partijen op bas, drum en piano. Een heel fijn optreden, geen geweld, geen gedoe, ingetogen, kleine zaal, select publiek, beschaafd maar vol vuur. Heel bijzonder.

Tenslotte kwam dan de grote Snoop Dogg, de hiphopkoning uit de US naar de Nilezaal. Met veel bombarie, opnieuw. Videobeelden van zijn aankomst bij Ahoy, zijn tocht door de gangen en een uitzinnig publiek dat er duidelijk heel veel zin in had. De man werd met groot geweld onthaald en stelde absoluut niet teleur. Je kunt er van houden of niet, in de deinende masse die zijn optreden bijwoonde moest je er wel met volle teugen van genieten. Via mijn dochter ben ik al wat jaren enigszins in de hiphop thuisgeraakt en ik houd wel van die rauwe, ongenuanceerde uit-de-goot muziek. Vertolkt door een man die van gekkigheid niet weet wat hij moet doen en zich daarom maar een compleet zilveren en/of gouden microfoon van bijzondere proporties heeft laten aanmeten om heel duidelijk te maken dat hiphop en bling-bling synoniemen zijn.
Maar hij hield iedereen een uur bezig met dansen, schreeuwen, meezingen en allerlei handbewegingen. Het is lang geleden dat ik op één avond zoveel vloeken heb gezegd en gehoord!

Met jazz heeft het helemaal niets te maken, maar beleving en contact met het publiek, dat is er wel. Meer dan ik de hele avond had gezien en gehoord. Kortom: het was wederom een hele bijzondere avond. Veel nieuwe dingen gehoord en gezien en ik kan nauwelijks wachten op mijn eerste lustrum bij fucking NSJ!

Esther Verhoef - Close Up

Mijn eerste Esther Verhoef. De thrillerschrijfster uit ons eigen Brabant. Gek dat de plaatsen hier in de directe omgeving van Udenhout er in voor kwamen: Helvoirt, Tilburg en 's-Hertogenbosch. Naast het onvermijdelijke Amsterdam natuurlijk.

Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. Dat betekent in mijn geval dat het boeiend en interessant genoeg was. Ik wilde wel weten hoe het precies zat hoewel de uitkomst me niet echt verraste. Het is een heel prettig leesbaar boek, goede vertelstijl, goed geschreven. Redelijk orgineel verhaal.

Wat me niet beviel: de dociele vrouw. Nou is dat niet helemaal waar, ze kwam dan uiteindelijk wel voor zichzelf op (en terecht), maar ze liet zich wel behoorlijk intimideren. Ik herinner me nog zo'n boek waarvan ik dacht dat de hoofdpersoon helemaal gek was geworden. Je denkt dan: geen wonder dat je slachtoffer bent of wordt. Dat beide boeken door een vrouw zijn geschreven geeft me te denken. Misschien ben ik ook wel in een tijd groot geworden dat het normaal was als vrouwen niet met zich lieten sollen en dat ook vooral niet zo opwindend vonden.

De achterkant van het boek schrijft: "een beklemmende thriller over het najagen van dromen en het bepalen van je grenzen". Voor mijn gevoel was het meer een stom genetisch toeval en ging het niet over het najagen van dromen, maar het vernietigen van dromen dat leidde tot moord.

Maar goed. Dat doet niets af aan het boek. Gewoon goed!

Animatie met het wandkleed van Bayeux

Een heerlijke voorstelling waarbij het wandkleed van Bayeux als basis heeft gediend. Het verhaal van de verovering van Engeland in de slag bij Hastings, waar Willem de Veroveraar, afkomstig uit het nu Franse Normandië, de Angelsaksische koning Harold en zijn leger versloeg. Dit alles prachtig verbeeld met behulp van de afbeeldingen van het wandkleed, met bijpassende geluiden en muziek. Wat creativiteit (en tijd!) een goed idee en een historisch verhaal levert nog steeds een boeiend stuk geschiedenis op.
Een heel vermakelijke 4 minuten!

De Kroniek van de hertogen van Brabant

Dit boek bevat de complete geschiedenis, voor zover bekend, van alle hertogen van Brabant vanaf Pepijn I tot en met de huidige koningen van België. Ik heb de oude verhalen met plezier gelezen, maar naarmate de tijd dichterbij kwam verloor het toch mijn interesse. Filips II was een brug te ver en daar ben ik dan uiteindelijk afgehaakt.

Maar het boek is desalniettemin heel waardevol, in ieder geval voor iemand als ik, die al die hertogen en dynastieke verwikkelingen niet goed uit elkaar kan houden. Hier staat bij elke hertog een goed behapbaar stuk tekst dat prettig leest. Bovendien bevat het boek een heleboel uitstekende illustraties.

Als toegift staat er een uitgebreid hoofdstuk over de restauratie van de St. Jan in 's-Hertogenbosch waar veel beelden van de hertogen een plaats hebben gekregen.