Wat heb ik gelezen?
Achter gesloten deuren, Breng me terug en Gebroken van B.A. Paris.
Tja. Wat zal ik er van zeggen. Na het eerste boek wilde ik niet meteen het tweede boek lezen. Ik vond het eerste namelijk niet al te best geschreven. Dat heb je soms, zonder dat ik er een vinger op kan leggen. Het tweede boek was een stuk beter. Het verhaal was ook interessanter maar opnieuw had ik iets op aan te merken: herhaling. Dat je als lezer voor dom wordt versleten en je daarom een keer of vijf moet lezen dat iemand een boomstam zo op een matroesjka poppetje vond lijken. Dat irriteert me mateloos. Het derde boek vond ik eigenlijk het beste. Een goed verhaal. Spannend en intrigerend. Het eind vond ik een beetje een afknapper, maar dat is misschien persoonlijk.
Dit vond ik een goed boek. Ik houd er wel van als de groep mensen op de hak wordt genomen die voortdurend bezig is om met zichzelf in gesprek te raken en daarvoor de hele wereld over reist en behoefte heeft aan leiding van derden die er een merkwaardige methode op nahouden om jou in contact te brengen met je kern. Altijd leuk om te lezen als daar de ballon wordt doorgeprikt.
.
Het meisje in het ijs en De stalker in de nacht van Robert Bryndza.
De schrijver die graag van zijn lezer hoort wat ze van zijn boeken vonden. Hoofdpersoon: Erika Foster. Rechercheur en weduwe van een politieman die door haar actie om het leven is gekomen. Trauma dus. Deze mevrouw is echt bloedirritant. Ongeleid projectiel. Dit soort van politieagenten doet het goed in boeken, series en films, man of vrouw, dat doet er niet toe. We houden van dat eigengereide als het tenminste resultaat heeft. Maar soms stuit het me ook tegen de borst. Is het net een beetje over the top. Deze boeken zijn best wel te pruimen als je van dergelijke types houdt. Ik heb ze uitgelezen maar niet altijd van harte. Van de andere kant, ik houd ook wel van dat ongepolijste. Dus ik begeef me hier op glad ijs. Voordeel van de twijfel voor wie van politieboeken houdt.
Barst van Boris O. Dittrich.
Een tussendoortje. Het Spannende Boeken Weken geschenk. Leuk verhaal. Ik was er niet echt heel erg kapot van maar het is leuk om te lezen. Het verleden een beetje aandikken om in de wereld van vandaag zichtbaar te worden. Die methode is overigens een afrader. En het leidt tot moord. Dat is altijd betreurenswaardig.
Soms lieg ik van Alice Feeney.
Goed beschreven verhaal over een verknipte jeugd en wat voor effect dat kan hebben op je leven. Persoonlijkheidswisseling en dat alles vertelt door iemand met het locked-in syndroom: je hoort wel wat er gezegd wordt maar je kunt niet reageren. Geen prettige situatie om je in te bevinden vooral als je niet precies meer weet wat er is gebeurd. Door gebrek aan interactie kun je niet om opheldering vragen. Van de andere kant is luisteren ook een kracht. Zeker als de anderen niet weten dat je ze wel hoort... Goed en spannend boek.
Een tragedie in New York van Maurice Seleky.
Dit was een van de beste boeken die ik de afgelopen weken heb gelezen. Bijzonder was de vertelvorm: vier hoofdpersonen die telkens in dezelfde volgorde hun eigen hoofdstuk hadden. Langzaam ontstaat er dan een beeld van het leven van deze vier personen. Waar ze elkaar raken, in heden en verleden, letterlijk en figuurlijk en dat alles leidt tot een climax die er mag zijn. Absoluut een aanrader voor wie nog op zoek is naar een goed boek.
Kinky! De wereld van de sm en bdsm is voor mij onontgonnen terrein. Dit boek speelt zich in die wereld af. Een whodunnit maar dan anders. Ik vond het een geweldig boek, goed geschreven, goede stijl, humorvol en spannend. En het bleef geloofwaardig. Een journalist in ruste die thuis is in de wereld van spanking en meer heeft een afspraakje met een vrouw die daar weel mee wil experimenteren. Dat experiment is geen succes en eindigt in een teleurstelling voor beiden.
Dat is de inleiding tot een ontmoeting met een verlopen rockzanger die later door dezelfde journalist wordt aangetroffen met een dode vrouw in zijn hotelbed.
Onderzoeksjournalistiek en een hijgerige pers en bijbehorend publiek doet de rest. Zeker lezen dit boek!
De fotograaf van Auschwitz door Luca Crippa.
Het waar gebeurde verhaal van een Oostenrijks-Poolse man genaamd Wilhelm Brasse die niet voor de Duitsers wil werken en daarom in het concentratiekamp terecht komt. Daar komt zijn fotografische kunde van pas en hij wordt ondergebracht bij het onderdeel dat de gevangen moet fotograferen ten behoeve van hun registratie. Omdat hij en zijn collega's zo'n goed werk leveren hebben ze het relatief goed. Het betekent echter ook dat ze worden ingezet om ook bv. de medische experimenten te fotograferen van Mengele en zijn boevenbende. Zo ziet hij in zijn kampperiode eigenlijk bijna alleen maar mensen waarvan hij weet dat ze vroeger of later zullen worden sterven dor de moordmachine die de Duitsers hebben uitgedacht en in de praktijk brengen. Bijna tot aan de bevrijding van het kamp in januari 1945.
Brasse is geen held. Hij wil overleven. Maar hij buigt niet als de SS-ers in het kamp hem op basis van zijn half-Ariër zijn steeds proberen over te halen om toch dienst te nemen in het leger. Uiteindelijk blijkt dat de Duitse machinerie hapert en langzaam komt Braske tot het besef dat zijn foto's bewijs vormen voor wat zich in het kamp heeft afgespeeld. Dan gaat hij zich actief inzetten om dat materiaal te beschermen tegen de voorgenomen vernietiging.
Aangrijpend verhaal van een overlever. Geen held, geen verzetsman, geen principiële strijder maar gewoon een burger die wil leven. Ondanks de hel die zich rondom hem afspeelt. Die zichzelf beschermt en het niet wil zien, het niet ontkent, maar het niet wil waarnemen. Omdat als dat een keer wel gebeurt het zijn mens-zijn op zijn grondvesten doet schudden.
Indrukwekkend verhaal. Aanrader.
Dit boek had ik al voor de vakantie uit maar ik neem het mee in dit overzicht voor de volledigheid. Een biografie van de boxer Cassius Clay die zijn naam later wijzigde in Mohammed Ali. Olympisch kampioen, wereldkampioen, dienstweigeraar, wereldkampioen, en nog een keer wereldkampioen. Ik ben van de generatie dat ik met mijn vader midden in de nacht opstond om naar zijn gevechten te kijken in Zimbabwe (1974) en in de Filipijnen (1975).
Ik heb het altijd een formidabele sportman gevonden en een mens die opkwam voor wat hij dacht dat goed was. Privé was het geen echte ster en ook nogal naïef en beïnvloedbaar, maar desondanks had hij karakter en een eigen wil. Soms zijns ondanks. Inspirerende man en ik weet nog goed dat ik er ontzettend van hield dat hij enorm met zichzelf wegliep, dat ook voortdurend uitsprak en blijkbaar, volgens dit boek, ook opzocht als hij het nodig had. Voortdurend roepen I am the greatest en dat dan ook zijn. Daar houd ik wel van. Want presteren kon hij, zeker in zijn jonge jaren. Later werd het allemaal wat minder en hard werken.
Ik vond het goed boek om te lezen. Hij is voor mij een stuk menselijker geworden. Dat is altijd goed. Heldenverering is voor de dwazen. Verrassend: een enorme lange lijst met gebruikte bronnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten