Al heel lang geleden werd ik geïntrigeerd door de muziek van Alan Stivell. Deze Bretonse muzikant bewonderde de keltische tradities van zijn landstreek en promootte die door middel van zijn muziek. Dat alleen al kan ik alleen maar waarderen.
Van meet af aan heeft dit type folkmuziek, bepaalde universele deuntjes die keer op keer in diverse uitvoeringen hoorbaar zijn en daarmee een eeuwigheidswaarde hebben gekregen, mij boeien. Folky, keltisch, traditioneel, hoe je het ook noemt, het blijft aan me hangen. Zo besloot ik gisteren weer eens mijn Spotify playlist te laten lopen en kwam ik dus al snel bij dit nummer uit.
Opnieuw raakte het me diep. Ik probeerde te achterhalen of de titel iets betekende. Dat bleek niet het geval, dat wil zeggen, het betekent natuurlijk wel iets, maar niets bijzonders. An dro (of En dro) is een bepaalde muzieksoort uit de keltische traditie die als dans te boek staat. Névez is Keltisch voor "nieuw". Het is ook een plaats in Bretagne. Nieuwe dans dus. Geen titel die je bij blijft.
Ik kwam vervolgens wel op YouTube terecht met allerlei uitvoeringen van dit nummer. Allemaal even bijzonder en prachtig. Dan toch maar een blogpost er aan gewaagd.
Wat dit nummer met me doet? Ik word er emotioneel van. Het heeft een tragiek in zich, en dat voor een dansnummer. Het is een melodie die me niet verveelt. Telkens als het afgelopen is, dan wil ik er meer van horen. Meer van hetzelfde, meegevoerd in de kandans van het ritme. Ik hoor de ziel van een volk, een natie. Rauw, ongepolijst, maar met gevoel. Tja. Breng maar eens onder woorden wat muziek met je kan doen.
Hieronder enkele uitvoeringen:
Het "origineel" van Alan Stivell.
Prachtige versie, ingetogen en dicht bij het orgineel.
Dit is een vrolijke variant.
Didgeridoo. Kan ook :). Zeer dansbare versie.
Een up-tempo versie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten