Relikwie (21): Pausen

Natuurlijk ontbreken de pausen niet bij de religieuze parafernalia die mijn tantes nalieten. Er zijn diverse prentjes en medailles. De objecten beslaan een periode van Leo XIII (paus geworden in 1878) tot en met Pius XII (overleden in 1958).

De medaille die twee pausen herdenkt laat ook de sociale betrokkenheid zien die mijn tantes hadden. Het gaat daarbij om een herdenking van de encycliek Rerum Novarum waarmee paus Leo XIII in 1891 de situatie van de arbeiders op waarde schatte en het ongebreidelde kapitalisme afkeurde. De sociale leer van de kerk wenste eerlijke beloning en erkende de betekenis van vakbonden om dat doel te bereiken. Paus Pius XI borduurde daar op voort met de encycliek Quadragesimo Anno in 1931, 40 jaar na Rerum Novarum. De harde crisis die toen heerste had de situatie verder op scherp gezet. De kerk bleef rechtvaardige verdeling verlangen maar wilde tegelijkertijd het opkomende socialisme en communicme bestrijden en er een alternatief voor bieden.

Pius X overleed op 20 augustus 1914, kort na het begin van de Eerste Wereldoorlog aan een hartaanval. Op het prentje dat ik in bezit heb zit een stukje stof en op de achterzijde een lakzegel wat de authenticiteit moet waarborgen.

Dan is er ook een prentje van paus Benedictus XV die in het oorlogsjaar 1914 werd verkozen door het conclaaf van kardinalen.

Tot slot bezit ik nog een medaille met een afbeelding van paus Pius XII. De medaille is gemaakt naar aanleiding van het heilige jaar 1949.

Relikwie (20): Herwonnen Levenskracht

Deze medaille hoort eigenlijk niet thuis in deze reeks. Het is geen relikwie. Maar het vertegenwoordigt wel steun in ziekte en in dat opzicht mag het hier toch niet ontbreken.

Zoals ik al eerder blogde leed mijn tante Regina aan tuberculose in de jaren 30. Daar is ze uiteindelijk van genezen.

Vanuit de Katholieke Arbeiders Beweging (K.A.B.) ontstond net na de tweede Wereldoorlog de vereniging Herwonnen Levenskracht.

Tuberculose was een ernstige ziekte die met name bij arbeidersgezinnen hard kon toeslaan als het inkomen wegviel. De genezing kwam daardoor ook in het gedrang. Herwonnen Levenskracht ging deze gezinnen steunen.

Deze medaille bewijst dat steun aan tbc-lijders bij mijn tantes nadrukkelijk aandacht kreeg. Geen wonder.

Bezoek aan Bourtange

Afgelopen zaterdag was het zover, ik heb Bourtange met een bezoek vereerd. Al heel veel jaren oefende dat plaatsje een onverklaarbare aantrekkingskracht op mij uit. Het ligt voor een Brabander nogal uit de richting, dus is een bezoek geen sinecure. Afgelopen weekend waren we een paar dagen in de provincie Groningen en dat was een gouden kans om Bourtange te bezoeken.

Op zaterdag reden we erheen vanuit de stad Groningen. Dat hadden we niet voorbereid en vandaar ook dat we onverhoeds in Duitsland terecht kwamen. Geen oponthoud bij de grensovergang: Europa bedankt!
Bourtange is in 1580 gesticht als vesting om de enige weg vanuit Westfalen in Duitsland naar de stad Groningen te controleren. Die weg liep dwars door het verder ontoegankelijke veengebied dat daar toen lag. Het is dan ook geen stad in de klassieke zin. Het is eigenlijk niet meer dan een kazerne. En ook geen stad maar een dorp. Een vestingdorp dus.

Het vestingdorp bereikte in 1742 de grootste uitbreiding en omvang en raakte in de eeuwen daarna steeds meer in verval. Pas in de zeventiger jaren van de 20ste eeuw is begonnen om de oude glorie weer enigszins te herstellen. Als je nu in Bourtange rondloopt zie je dan ook veel mooie panden die eigenlijk niet ouder zijn dan een jaar of 40. Wel mooi in stijl hoor en de plaats ademt de sfeer van het vestingdorp nog steeds vanwege de hoge wallen en de vele ravelijnen die het dorp omringen. Dat maakt allemaal deel uit van die oude vesting en het is goed dat dat dan ook (bijna) allemaal in oude glorie is hersteld.

Een bezoek aan Bourtange is de moeite waard. De wandeling over de hoge wallen biedt een goede gelegenheid om alle aspecten van de vesting te bekijken, zowel binnen als buiten de vesting. Het was tijdens ons bezoek koud en winderig, dat is dan wel minder, want beschutting op de wallen is er niet.

Opvallend vond ik de uitkijkposten die uit de hoeken van wallen uitstaken en die je mocht bezoeken. Opmerkelijk waren de toiletten die op grote hoogte op vier plaatsen boven de gracht zijn aangebracht. Toiletbezoek was in de vesting blijkbaar geen moment van bezinning of je even terugtrekken: geen retirade dus. Iedereen kon zien en horen wat je aan het doen was.

Hieronder mijn foto's van Bourtange op Flickr.

Created with flickr slideshow.

Relikwie (19): pater Valentinus Paquay

In de catergorie onbekende Vlaamse heiligen deze keer een pater die, net ons eigen Peerke, tot op heden alleen de status van zalig heeft bereikt. Geboren in Tongeren op 17 november 1828 al Joannes Ludovicus Pacquay trad hij in bij de orde der Franciscanen. Zijn achternaam kom ik zowel tegen als Pacquay als Paquay. Hij neemt de kloosternaam Valentinus aan. Zijn levenbeschrijving staat elders al online.

De weg naar het heiligverklaren wordt pas relatief laat in gezet. Hij overlijdt op 1 januari 1905 en hoewel het proces binnen de gestelde termijnen (tussen de 5 en 30 jaar na overlijden) wordt gestart is het pas in jaren 60 van de 20ste eeuw dat er echt vaart in komt. Hij krijgt eerst de status van Eerbiedwaardig (in 1970), net zoals Peerke en is in 2003 Zalig verklaard.

Bidden tot het Heilig paterke hielp voor van alles en nog wat. Hoe mijn tantes in bezit zijn gekomen van dit relikwie weet ik niet. Een Heeroom in het gezin maakt veel mogelijk denk ik dan maar.

Belastingbetaler

Ik ben van alles. Ik ben man, Nederlander, Brabander, archivaris, 50+, Europeaan en zo zijn er nog diverse kwalificaties te geven.

Tot mijn grote ongenoegen ben ik in de media in toenemende mate een belastingbetaler. Begrijp me goed, ik heb geen hekel aan belasting betalen, maar wel dat de inwoners van dit mooie land steeds vaker worden gedegradeerd, want zo beschouw ik dat, tot belastingbetaler. Was de term belastingbetaler eerst vooral in gebruik bij rechts en de populisten onder ons, nu gaat ook wat zich tegenwoordig links noemt deze term in toenemende mate gebruiken.

Alsof niet iedere Nederlander een belastingbetaler is. Want dat is hij/zij namelijk wel degelijk. Elke aanschaf die we doen, van punaise tot zeiljacht, is onderhevig aan belasting. Dus de belastingbetalers van Nederland zijn eigenlijk alle Nederlanders. En alle niet-Nederlanders die hier ook geld uitgeven als ze op vakantie zijn.

Zelden voel ik me zo "niets" als wanneer ik wordt betiteld als belastingbetaler. Die term straalt niets uit, geeft me geen enkel zelfrespect of andere toegevoegde waarde. Het is eerder een diskwalificatie want deze term wordt altijd gebruikt om er willoze slachtoffers mee aan te duiden. Mensen die niet in staat zijn om voor hun eigen zaak op te komen.
Daar hebben ze blijkbaar politici voor nodig. Die vergeten gemakshalve dat ook zij belastingbetaler zijn. Maar als ze er over spreken bedoelen ze nooit zichzelf. Het gaat altijd over anderen. Of zouden ze stiekum wel zichzelf bedoelen? Is het een truc om ons, de andere belastingsbetalers, te misleiden?

Je zou bijna gaan weigeren om nog langer belasting te betalen alleen maar om niet langer tot die groep losers te behoren!

Het is nog erger dan ik dacht. Er is nu namelijk ook een vereniging die opkomt voor alle belastingbetalers in Nederland. Het wachten is op een politieke partij: de PvdB. *Zucht*

Relikwie (18): Genootschap van de Heilige Kindsheid

Een serie medailles die me eerst niets zeiden totdat ik erachter kwam dat het de Heilige Kindsheid betrof. Niet dat ik precies wist wat dat inhield, maar de naam klonk me in ieder geval bekend in de oren. Verder helpt het internet me dan op weg.

De oorsprong van dit genootschap ligt in Frankrijk waar mgr. de Forbin-Janson, bisschop van Nancy en Toul, en Pauline Jaricot, in 1843 dit genootschap oprichtten. Kinderen die lid werden moest bidden voor en offeren aan de missie. Ik heb als kind ook nog zilverpapier aangeleverd op school voor de arme zwartjes in Afrika. De flessendoppen van de melk, die van zilverpapier waren, bewaarden we in de oude sodapot in het aanrechtkastje. Zendingswerk zonder dat je het in de gaten had. Er was in vroeger jaren ook een Kindsheidprocessie.

De Tilburg connectie is er al vroeg als, vermoedelijk, eind 1848 de eerste Nederlandse afdeling wordt opgericht in parochie 't Heike in Tilburg door pastoor Johannes Zwijsen. Geen wonder dat bij de familie De Brouwer dit genootschap sympathie kon vinden. 't Heike was hun parochie! En pastoor, later bisschop, Zwijsen, als stichter van de Fraters van Tilburg en de Zusters van Liefde een katholiek icoon.

Ik heb drie medailles in mijn bezit, twee identieke, die klein zijn en eentje van een veel groter formaat.