Voor een groep spreken, dat deed ik liever niet. Dat ontliep ik waar mogelijk tijdens mijn arbeidzaam leven. Geen idee waarom. Een paar jaar geleden heb ik die knop omgezet en nu ga ik op bijna elk verzoek in om ergens te praten of mee te praten. Als het moet in het Engels.Deze foto uit omstreeks 1965 toont mij tijdens een van mijn eerste openbare publieke voordrachten. Tijdens de viering van de eerste communie in de parochiekerk mocht ik één van de lezingen doen. Blijkbaar had ik daar minder problemen mee dan op latere leeftijd. Hoewel ik op die leeftijd gewoon deed wat mij opgedragen was. Probleem of niet. Ik was gekozen op basis van mijn leesprestaties op de basisschool.
Toch kan ik me dat moment nog herinneren. Dat ik daar voor de katholieke parochiegemeenschap stond. Vooral die merkwaardige microfoon waar ik voor stond. En dat in de mode van die dagen: korte broek, blazer en hele korte haren. Dat heb ik later gecompenseerd.
Misschien toch een kwestie van jong geleerd, oud gedaan?
6 opmerkingen:
Wat een lieve foto! Ja, die angst herken ik heel goed. Het duurde tot mijn moeder als huishoudster ging werken bij de pastorie en de pastoor mij ontdekte en vroeg lector te worden. Ik vond het in het begin doodeng, maar ik ben zo blij dat ik het 8 jaar heb gedaan. Het heeft me in ieder geval het vertrouwen gegeven. En nu vind ik het hartstikke leuk, al ben ik nog altijd een beetje zenuwachtig van te voren. En tja, als anglofiel ben ik dol op Engelse presentaties geven.
Ik heb je op Archief 2.0-dag bij het BHIC (in 2008) horen en zien spreken en daar deed je het heel erg goed! Dusse... zoals Barry Stevens zegt "Vooral doooooowwwrgaan" :-)
Herkenbaar hoor, Luud. Mijn eerste optreden was ook tijdens de eerste Heilige Communie! Alleen wat later dan de jouwe... ;-)
Ik kwam er tijdens mijn lerarenopleiding achter dat ik makkelijk voor een groep kon staan en dat ook leuk vond. En ach, wat spanning vantevoren is nodig om een goede prestatie neer te zetten - daar gaat de adrenaline van borrelen!
Uiteindelijk houd ik mezelf voor dat anderen zijn gekomen om van mij te leren, door mij geïnspireerd te worden of wat dan ook - niet om mijn manier van presenteren kritisch te benaderen! En meestal sta je voor een groep als deskundige op een bepaald terrein. Die inhoudelijke voorsprong, zeker als je stofvast bent, helpt enorm. In jouw geval werkt dat vast ook zo.
@Christian He, ik wist niet dat jij de lerarenopleiding hebt gedaan. Presentaties geven gaat jou idd ook erg goed af :-)
@Wilma
Die kerk toch... Goed geweest voor onze ontwikkeling!
Ik ben altijd gespannen, maar dat is ook niet erg, dat hoort er bij.
En dat Engels... Ik ben blij dat ik het gedaan heb een keer. Viel achteraf echt reuze mee.
@Chris
Ik heb ook de Lerarenopleiding gedaan en dat ging best goed, ik werd zelfs gevraagd om ergens leraar te worden. Maar ik zag dat zelf niet zitten. Het heeft me ook niet van de afkeer afgeholpen, maar wel geleerd dat ik blijkbaar wel voor een groep kon staan en betrekkelijk eenvoudig overleven.
Ervaring is belangrijk, in die zin dat elke positieve ervaring je zekerder maakt en zoals jij beschrijft: zolang je boven de stof staat is er geen probleem!
Ja, wie herkent dit niet? Ik denk dat de meeste mensen enige plankenkoorts hebben als zij voor de groep staan. Ook ik heb in een ver verleden de lerarenopleiding gedaan en ja, dan kom je wel van je plankenkoorts af. Presentaties geven en lesgeven vind ik nog steeds erg leuk, zowel in het Nederlands als in het Engels. Ik ben nog jaren naast mijn baan bij het Nationaal Archief als freelance docent verbonden geweest aan het ROC in Leiden (contractonderwijs) en aan de Archiefschool gewerkt. Ik kom je zeker een keer bewonderen als je weer presentatie geeft...
@remco0808
Veel gesjeesde leraren in archievenland!
Dank je!
Een reactie posten