Één van de twee boeken van Draaisma die al langere tijd op mijn lijstje staan. Dit heb ik de afgelopen week op vakantie in Frankrijk gelezen. Dit is een buitengewoon interessant boek over de werking van het geheugen en de manier waarop we het verleden herleven door onze herinneringen. Alle aspecten komen daarbij aan bod en de conclusie moet zijn: we belazeren onszelf aan de lopende band. Een daadwerkelijk nauwkeurige herinnering is een onmogelijkheid. Documenten en foto's kunnen ons helpen om de accuraatheid te vergroten, maar feitelijk kunnen we plaatsen, mensen, gezichten en gebeurtenissen niet goed reproduceren. Hoe langer geleden, hoe lastiger dat zoiets ook wordt! Niet vreemd natuurlijk. De tijd heelt vele wonden en doet dat mede door de herinneringen te verzachten, te nuanceren, in grotere gehelen op te nemen etc.
Ook de bijzondere vormen van het geheugen komen aan bod, het zogenaamde savantsyndroom (waarbij iemand een buitengewoon talent heeft, vaak mensen die geestelijk niet tot de top behoren), de film die zich af zou spelen vlak voor we dood gaan, de invloed van geur op herinneringen, de beperkingen van het absolute geheugen enzovoort.
Heel lezenswaardig voor wie zich interesseert voor de werking van het geheugen en wel eens in de clinch ligt met anderen over voorvallen die je pertinent anders voor de geest staan dan je omgeving.
Tenslotte de titel. Een ervaring die bijna iedereen die ouder wordt heeft: de tijd lijkt steeds sneller te gaan. De oorzaak: de routine van het leven. Het aantal "eerste keren" neemt af, je gaat steeds routineuzer leven, vaste tijden, regelmaat e.d. Om dat te doorbreken is het van belang om onregelmatig (!) daarvan af te wijken, reizen, studeren, lezen, doet er niet toe, als het maar afwijkt van je routines. Handige tip! :-)
Ik raad dit boek van harte aan!
