Ik weet het, veel mensen hebben last van de uitbarsting van de vulkaan Guðnasteinn op IJsland. Sommige ervan ken ik persoonlijk. De naam die in de pers het meest gebruikt wordt is de naam van de enorme gletsjer (en dat is dan een kleintje voor IJslandse begrippen) met de schitterende naam: Eyjafjallajökull. Menig journalist heeft daar zijn of haar tong al over gebroken. De enorme kracht die hierbij vrij komt en de geweldige hoeveelheden bodem die de atmosfeer in geslingerd worden, daar ben ik heimelijk verliefd op. En hoewel ik me bewust ben van het feit dat er altijd slachtoffers zijn en dergelijke uitbarstingen enorme gevolgen kunnen hebben, vind ik het boeiend en kan ik er eigenlijk geen genoeg van krijgen. De vormende krachten van de aarde in werking zien: beangstigend en fascinerend tegelijk.De eerste keer dat ik me bewust werd van de kracht van vulkanen was bij het ontstaan van het eiland Surtsey, ook bij IJsland. Mount St. Helens (1980) was ook memorabel vanwege de verwoestende kracht en de enorme asregens bij een uitbarsting van de Pinatubo in 1991 heb ik nauwgezet gevolgd. De bekende voorbeelden uit de geschiedenis, Pompeii, Krakatau, zijn breed bekend. En wat te denken van de Parcutín in Mexico die pas in 1943 is ontstaan en in 1952 een hoogte van 424 meter bereikte.
Wat ik het meest waardeer aan dergelijke natuurkrachten: de mens kan er niet goed mee omgaan. We hebben zoveel geregeld en we vinden onszelf zo slim, dat de ontregeling door natuurkrachten, of het nou een extra lange sneeuwerige winter is of een vulkaanuitbarsting, onze zorgvuldig geplande wereld in de war brengt. En wat te denken van de macht die we onszelf toedichten op het gebied van klimaatverandering.
Laat het los. Moeder Aarde is sterker.
Wat een troostrijke gedachte.
