Het onderwerp is de AVG, de Algemene Verordening Gegevensbescherming. Het is de Europese versie van privacywetgeving die nogal verregaande gevolgen heeft voor de archieven in Nederland. In dit land zijn we al langer druk doende om de openbaarheid van informatie te vergroten en de overbrengingstermijn van archieven (en dus overheidsinformatie) te verkorten. Het democratisch principe van openheid en transparantie van bestuur heeft het nodig dat de overheidsinformatie sneller voor de burgers beschikbaar komt. De AVG zorgt voor een heleboel stappen terug en kan er zelfs toe leiden dat er minder informatie wordt bewaard voor de eeuwigheid. En dat alles onder het mom van privacybescherming. Gemakshalve wordt daarbij vergeten dat een heleboel informatie van oudsher openbaar is. En dat niet zomaar, maar met reden. Dat geldt voor onderwerpen als bouwvergunningen en -tekeningen, verslagen van openbare (!) raadvergaderingen van de gemeenteraad en andere organen, openbare rechtszittingen van rechtbanken e.d.
De toenemende angst van (een groep) burgers en instellingen, gevoed door de ontwikkelingen rondom het internet, leidt tot een steeds verdere beperking van diezelfde openbaarheid. De openbaarheid die in sommige gevallen een preventieve waarde heeft en in ander gevallen het controleren van de overheid en rechtsgelijkheid bevordert komt nu onder druk te staan. Handige politici en andere mensen met macht kunnen hier misbruik van maken en hun eigenbelang laten prevaleren zonder dat de informatie openbaar wordt of zelfs maar bewaard blijft. Het is een reëel gevaar. Archivarissen zitten te slapen en vinden het eigenlijk niet zo'n probleem. In die wereld, waar ik werk, is het bewaren nog steeds belangrijker dan beschikbaar stellen. Dat steekt me al heel lang. Mooie gelegenheid om weer eens wat stoom af te blazen.
AVG weg ermee!
De afgelopen maanden is er een toegenomen berichtgeving over de invoering van de nieuwe AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) en de gevolgen die dat heeft voor de beschikbaarstelling van informatie door archiefdiensten. De Europese meetlat wordt langs onze archieven gelegd. That’s one small step for Europe, one giant leap backwards for the Netherlands. Terug naar de 19de eeuw wel te verstaan.
Archivarissen zijn beheerders. Het blijkt maar weer eens. Wat jammer dat nog steeds het dogma van de doos en de veilige (!) harde schijf de archiefwereld regeert en tegelijkertijd ook steeds meer buiten spel zet. Maatschappelijk relevant, dat willen we toch zijn? Hoe maatschappelijk relevant ben je nog als alle informatie straks pas na 100 jaar openbaar is? De relevantie bestaat uit het beschikbaar stellen van de informatie die je als archiefdienst in beheer hebt. Dat is het grootste doel, de reden waarom archieven bewaard worden. Gebruiken die handel.
De discussie gaat met name over de teloorgang van de openbaarheid van informatie over personen. Het meest bespottelijk is de beperking van de openbaarheid en dus de beschikbaarheid van persoonsinformatie. De gezinskaarten, die vanaf 1939 (!) zijn vervangen door de persoonskaart, mogen straks niet langer online staan en vrij gebruikt worden. Nog een bizar voorbeeld: De namen van burgers in de notulen van de openbare (!) vergadering van gemeente- en andere besturen moeten geanonimiseerd worden. Het recht om vergeten te worden is blijkbaar belangrijker dan het recht om te herinneren.
Het recht om te herinneren. Maakt iemand zich daar eigenlijk wel druk om? Waarom zijn de archivarissen niet meteen op de barricade gesprongen om paal en perk te stellen aan deze drastische ingreep in de openbaarheid. Archiefdiensten, die gaan toch over beschikbaar stellen? Recht op informatie? Transparantie van bestuur? Blijkbaar niet. Een beperking van beschikbaarstelling daar wordt de gemiddelde archivaris niet warm of koud van. Vernietigingslijsten, een dichtgetimmerd e-depot, dat is hardcore archiefwerk. De onderzoekende medelander die moet maar gewoon geduld hebben en wachten.
Archieven gaan over identiteit. Wie ben je, waar kom je vandaan. Goed en fout. Ze gaan over natie, provincie, plaats, buurt en club. De onderdelen van het leven die je kleur, geur en smaak geven. Als het aan de archivarissen van nu ligt, dan is die identiteit niet relevant en schikken we ons braaf naar de grillen van het bestuur. Zolang de dozen maar mooi genummerd op een rijtje in de stellingen staan kan ons niets gebeuren.
Uit het gebrek aan actie bij de archiefdiensten en archivarissen spreekt ook dedain naar de stamboomonderzoeker die massaal gebruik maakt van alle online bronnen die de afgelopen 15 jaar beschikbaar zijn gekomen. Er is nog steeds teveel focus op de “serieuze” bezoeker, de onderzoeker of, kwijl, de wetenschappelijk onderzoeker! Daar doen we het uiteindelijk voor! Niet dus. We zijn er voor alle burgers, op alle niveaus, uit alle sociale en culturele lagen, met alle vragen die ze aan ons willen stellen. Voor iedereen.
Vanuit dat elan moeten we denken en doen. Wij zijn er om de medelanders toegang te geven tot informatie. Zo veel mogelijk, zo vaak mogelijk en op een zo laagdrempelig mogelijke manier. Terug naar het regime van beschikbaar stellen via de studiezaal is geen serieuze optie. Wie daarvoor pleit en blijft pleiten zit toch echt in de verkeerde eeuw en eigenlijk ook in het verkeerde vak.
Archieven zijn pilaren van een democratische traditie. Wij staan aan de kant van de medelander en worden betaald door de overheden. We zorgen voor balans in de informatieongelijkheid tussen burger en bestuur. Dat moeten we koesteren en verdedigen.
In het licht van de verkiezing van het Pronkstuk van Nederland is het hoog tijd voor een Acte van Verlatinghe van archivarissen tegen de absurde gevolgen van de invoering van de AVG op 25 mei 2018. Strijd voor openbaarheid! Geen AVG maar AVV!
[afbeelding komt van de omslag van het Archievenblad 2018/2, tweet: https://twitter.com/archievenblad/status/969519372049047552]
17 opmerkingen:
Luud,
Ik krijg altijd kromme tenen als ik artikels over de AVG tegenkom, met name omdat vaak aspecten worden besproken die nu onder de WBP al bestaan (ja, de AVG zorgt voor meer aandacht, maar fundamentele wijzigingen t.o.v. WPB zitten op het vlak van de functionaris en de boetes). Ik ben van mening dat ook onder de WBP de gezinskaarten niet online mogen (en niet omdat er bijzondere persoonsgegevens in voorkomen, het kunnen gegevens zijn van nog levende personen, dus persoonsgegevens gegevens zijn, en ook pensionado's hebben recht op privacy). Dus, volgens mij heeft de archiefsector al wat langer zitten te slapen :-)
Over de volgende prikkelde en relevante vragen uit je artikel moet ik wat langer nadenken:
- Archiefdiensten, die gaan toch over beschikbaar stellen? Recht op informatie? Transparantie van bestuur?
- Hoe maatschappelijk relevant ben je nog als alle informatie straks pas na 100 jaar openbaar is?
Allereerst hebben we natuurlijk te maken met overbrengingstermijnen (waar ook privacy als afweging wordt meegenomen, toch?). Vervroegde overbrengen maakt dat archiefbescheiden eerder in een archief kunnen komen. Maar bij materiaal in een archief was er toch al eerder onderscheid in openbaar, beperkt-openbaar (denk CABR) en nog niet openbaar (denk BS)? Dat bepaald materiaal pas na enige tijd openbaar wordt (dus je eerst beheerder bent als archief en dan pas het materiaal toegankelijk kunt maken) is toch niet nieuw? Voor "transparantie van bestuur" denk ik toch eerder aan de WOB (nog niet overgebracht materiaal), niet zo zeer aan het (overgebrachte materiaal in het) archief.
Het "recht op informatie" staat niet op zich, het is gerelateerd aan het (grond)recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer. Ik denk dat we over privacy wel anders tegen privacy kijken dan zeg 100 jaar geleden. Sommige archieven, zoals gevangenisregisters (incl. "mugshot") of militieregisters, zullen denk ik tegenwoordig eerder een "V" krijgen dan een "B". De toekomstige genealoog/onderzoekers zal dus denk ik minder "sappige" bronnen ter beschikking hebben.
Ik wil heel kort iets kwijt over de V's en de B's: gezien het vrijwel totaal niet reageren op ter inzage gelegde selectielijsten, vrijwel geen enkel ingediend bezwaar tegen een vaststellingsbesluit van een selectielijst door wie dan ook, denk ik zo langzamerhand dat het vrijwel niemand iets kan schelen of er überhaupt nog iets bewaard wordt.
@Bob
Ik ken je standpunt Bob en jij weet ook uit een andere discussie op Facebook volgens mij dat ik het recht op privacy niet ter discussie wil stellen. Ik realiseer me ook dat het digitaal online doorzoekbaar maken van databases met persoonsnamen de problematiek omtrent openbaarheid en privacy actueler heeft gemaakt en een andere dimensie heeft gegeven. Dat we daar over nadenken en afgewogen beslissingen nemen, dat lijkt me prima. Persoonlijk vind ik dat privacy wel heel erg ver wordt doorgevoerd en gegevens van nog levende personen uit 1939 op gezinskaarten geen inbreuk doen. Dat de wet er anders naar kijkt is mooi, maar dat is geen gegeven. Dat wil zeggen, wetten kunnen worden aangepast als dat wenselijk of noodzakelijk is. Lijdzaam aan de kant staan toekijken naar iets omdat het nou eenmaal de wet is, dat vind ik principieel geen juiste houding. Voortdurend toetsen of de wet nog voldoet lijkt me een gezondere houding.
We hebben niet zozeer zitten slapen, als wel dat we grenzen hebben opgezocht. Zonder daarbij schade aan te brengen naar mijn gevoel.
Ten aanzien van openbaarheid: ja bij een overdracht wordt inderdaad gekeken naar openbaarheid van onderdelen van een archief. Maar het principe van overbrengen is ook een waarborg voor het openbaar maken van de inhoud van een archief. Een kleine minderheid van de huidige archieven in de archiefbewaarplaatsen heeft een beperking op de openbaarheid. Waar dan ook nog steeds ontheffingen kunnen worden verleend onder voorwaarden.
Het recht op informatie en het recht op herinneren. Daar komt wel een in mijn ogen gevaarlijk terrein binnen het schootsveld. Jet ziet die discussie op meerdere terreinen in de samenleving oplaaien, als het gaat om Zwarte Piet, het slavernijverleden, de straatnamen, de standbeelden e.d. Hier bestaat een reëel gevaar dat we stukken geschiedenis gaan uitwissen. Dat lijkt me onwenselijk. Dat zie je in dictaturen gebeuren waar bepaalde personen of episoden uit het verleden vanuit de overheid worden herschreven, gewist of bijgesteld. Zie recent de beslissing in Polen en hun verbod om nog langer te spreken van Poolse concentratiekampen. Zo zijn er veel voorbeelden te noemen. Door deze wet lopen we het gevaar dat onze recente geschiedenis steeds selectiever bewaard gaat worden.
Ik vind dat o.a. archivarissen, maar ook historici, hier wel wat actiever in mogen opereren. Dat heb ik in mijn column ook betoogd.
Openbaarheid en beperkte privacy dienen ook een doel en dat mogen en moeten we niet uit het oog verliezen. En dan heb ik het zeker niet alleen over wat de toekomstige genealoog nog aan bronnen gaat vinden. Dit gaat wel een stukje verder.
Een archivaris is niet een brave ambtenaar die doet wat hem wordt opgedragen. Dat zou een activist moeten zijn die het (algemeen) belang dient en moet streven naar zo breed mogelijke openbaarheid en beschikbaarstelling van overheidsinformatie.
That's all.
Ik denk dat we het niet erg oneens zijn :)
@Aike
Daar heb ik een stuk minder zicht op Aike, op die V's en B's, maar als dat zo is, dan is dat zeker zorgelijk. Archivarissen zijn in deze misschien teveel bezig met leuke dingen als tentoonstellingen maken, de leisure-industrie ondersteunen, boekjes schrijven en allerlei andere zaken die niet de kern van een archiefdienst raken. Maar je wist al hoe ik daar over denk :)
Luud zou die lauwe reactie vanuit de Archiefwereld wellicht komen omdat het advies danwel suggestie van BRAIN/KVAN afkomstig was?
Het moge duidelijk zijn dat ook wij NIET gelukkig zijn met deze ontwikkelingen, maar uit der aard voorstander zijn van privacybescherming.
Frank D.P.M. Lether
publicrelations@genealogie.hcc.nl
@PPR
BRAIN/KVAN is blijkbaar geen strijdbare organisatie maar het zijn (nog?) clubs die zo intern gericht zijn dat ze zich liever druk maken over de interne fusie en organisatie dan in dit soort relevante ontwikkelingen een goede en strijdbare leidersrol aannemen. Het zijn en blijven volgzame ambtenaren.
Kijk als je er puur vanuit de wet naar kijkt, dan is hun advies goed en juist. Maar als je naar het grotere belang kijkt dan vind ik dat ze veel te passief en volgzaam zijn. In mijn ogen zetten ze zich ook buitenspel in de maatschappelijk discussie over dit onderwerp door geen standpunt in te nemen. Belangenorganisatie? Uhm...
Ik denk dat er bijna niemand gelukkig is met de gevolgen van de invoering van deze wet, ook al zet die voor een groot deel de beleidslijn voort van de wet WBP. Zie daarvoor ook de reactie van Bob hiervoor.
De vraag blijft: wat kunnen we doen? Is er nog iets aan te doen? Wie heeft invloed om dit boven een agenda te plaatsen?
Het is bij reageren op columns altijd opletten. Bij het genre is er vaak de neiging om de overdrijving als stijlmiddel veelvuldig toe te passen en om de mening wat sterker aan te zetten, gepaard gaande met veel uitroeptekens om de (geacteerde?) boosheid duidelijk te maken. Wat verder praten leert al snel dat de columnist ook wel weet dat het genuanceerder ligt en vooral uit was op reactie en discussie. Met deze blik las ik dan ook met plezier je gastcolumn over de AVG. Wat stoken is prima en het past je goed. Wat nu precies je doel is – behalve wat plichtmatig schoppen tegen archivarissen - is me alleen niet helemaal duidelijk. Twee maanden voor verplichte uitvoering van een volgens jou bespottelijke wet – waar een jarenlange besluitvormingsproces aan vooraf is gegaan – op de barricaden gaan om het AVG-regime omver te werpen?
En inderdaad, een duidelijk betoog van Bob leidt al meteen tot begrip voor een voorstander van AVG en privacybescherming, een uitleg van de column met argumenten en een conclusie dat jullie het niet erg oneens zijn. Natuurlijk niet, allebei verstandige mensen met kennis van zaken. Prima dus. Je lijkt de opmerking over brave ambtenaren in plaats van het gewenste activisme bij archivarissen dan wel weer serieus te menen. Ook BRAIN/KVAN zijn maar een stelletje volgzame slappelingen, begrijp ik iets later. Ik trap de open deur toch maar in om zo te informeren of je bewust voor een persiflage van “de archivaris” hebt gekozen. En voor een leuke discussie natuurlijk.
Een grote meerderheid van de medewerkers van archiefinstellingen (waarvan een minderheid gediplomeerd archivaris is, schat ik in) is inderdaad ambtenaar. En daar kun je heel veel grappen over maken of stereotypen van geven dus even als waarschuwing, er volgt nu een saai, ambtelijk stukje. Het werk van een ambtenaar is het uitvoeren van een specifieke overheidstaak op basis van wet- en regelgeving. Democratisch vastgestelde wetten, benadruk ik toch maar even, hoe ondoorgrondelijk dat misschien ook gebeurt in Europa. De met de uitvoering belaste overheidslagen of diensten hebben meestal wel een eigen afwegingskader voor uitleg van de wet en steeds vaker krijgen medewerkers zelf de verantwoordelijkheid om vanuit de bedoeling te werken. Dan kun je dus kiezen voor woningkaarten wel of niet online of namen uit raadsnotulen halen. Voor de burger wel zo fijn om dat als overheidsdiensten voor dezelfde taak onderling af te stemmen. Uiteindelijk zal een rechter uitspraak doen en aangeven wat de juiste interpretatie van de wet is.
Maar wat nu als je die wetgeving en de afgesproken toepassing en uitvoering volgens je eigen waarden en normen idioot vind en ze moet toepassen als ambtenaar? Je erbij neerleggen en doen wat "de baas" zegt of als opstandige ambtenaar in verzet? maar hoe dan? Ik zou zeggen ontslag nemen – als je er echt zo’n last van hebt – en van al je democratische middelen als burger gebruik maken om je mening naar voren te brengen en de wet te veranderen. Een opstandige horde ambtenaren tegen wetgeving die volgens hen (de specialisten!?) verkeerd is, lijkt me geen goede vervanging van het referendum in een democratische rechtsstaat. Ook niet met een eigen uitleg van een ethische beroepscode in de achterzak.
wat betreft de AVG ben je vrees ik 5 jaar te laat, die is al 2 jaar geleden in werking getreden en heeft nu veel aandacht omdat er binnenkort op naleving getoetst kan worden.
@Ernest
Dank voor je reactie Ernest!
Inderdaad, in een column zoek ik meestal niet de nuance. :)
5 jaar te laat en 2 jaar al ingevoerd... Dat bewijst maar weer eens dat wetten er zijn maar niet altijd bekend zijn. Maar ondanks je, terechte, verwijzing naar mijn gebrek aan actualiteit, is het niet zo dat een wet omdat die nu eenmaal is ingevoerd, meteen ook waardevol of goed is. Hetzelfde geldt voor het door jou enkele keren gememoreerde democratische proces. Ja, dat is doorlopen, maar zijn alle wetten die democratisch tot stand zijn gekomen dan ook goede wetten? Wetten die navolging verdienen op basis van hun merites en niet alleen om het feit dat het "wet" is. Daar denk ik toch wel anders over.
Wat zeker niet mijn bedoeling is: een grap over ambtenaren maken. Ja de meeste medewerkers bij archiefdiensten zijn ambtenaren. Wij In Tilburg overigens niet. Ja, archieven hebben zich te houden aan de wet.
Jij bent het geweest die enkele jaren geleden nog werk wilde maken van de maatschappelijke relevantie van archiefdiensten en de informatie die ze bewaren. Daar heb ik hiervoor al over geschreven. Persoonlijk sta ik op het standpunt dat openheid van bestuur belangrijk is voor een goed functionerende democratie. Belangrijker dan privacy? In een aantal gevallen wel.
Ik vind niet dat ik voor een persiflage van de archivaris heb gekozen. Ik denk dat de archivaris, en jij schrijft dat eigenlijk nu ook, zich in veel gevallen te volgzaam opstelt. Politieke belangen en maatschappelijke belangen spelen daar natuurlijk een rol bij. Vriendjes blijven!
Daarnaast blijft de archivaris voor mij nog steeds een voorkeur hebben voor behoud en beheer en niet voor beschikbaar stellen. Dat blijft maar op de tweede of derde plaats komen. Het is waarschijnlijk ook daarom dat deze wet nu pas in het vizier komt. Allen die er bij betrokken waren vanuit de archiefwereld vonden het blijkbaar prima geregeld. Niet dus.
Op de barricaden ja! Maar dat is teveel gevraagd. En heeft ook weinig zin. Blijft overeind staan dat we moeten blijven proberen, als archivarissen, om meer (relevante) informatie beschikbaar te stellen om de democratie te dienen. Als er dan eenmaal een wet is, dat proef ik uit jouw reactie, dan moeten we die gewoon maar uitvoeren. Tja, dat is het lot van de ambtenaar. Maar we kunnen ook proberen, de mensen die daar invloed hebben uit de archiefwereld tenminste, er veranderingen in aan te laten brengen.
Een voldongen, onveranderbaar feit dus, begrijp ik uit jouw woorden. Jammer.
12 april 2013 - Petitie: houd archiefonderzoek in de toekomst mogelijk!
@Ingmar
Hmmm, heeft het geholpen?
Dank voor deze herinnering Ingmar :)
Volgens mij heeft het wel iets geholpen, in die zin dat archieven van verschillende verplichtingen zijn uitgezonderd.
Wat ik vooral wilde laten zien is dat in 2012, 2013 en 2014 door archivarissen en archivarissenverenigingen van alles in het werk gesteld is om het wetgevingstraject te beïnvloeden. Alleen, en je weet dat ik meestal geen Calimero ben, in het lobby-geweld van de Facebooks, Googles en privacy-organisaties, werden zij helemaal weggespeeld.
En dan geldt nu inderdaad het ambtenaren-adagium: er is een wet en daar moeten we ons aan houden.
Begrijpelijk, dat gebrek aan nuance in een column. Daarom ook meestal niet het beste uitgangspunt voor een discussie. Nu ik je mening zonder opsmuk lees, kan ik alleen maar concluderen dat we er verschillend over denken.
Ik verbaas me het meest over “Wetten die navolging verdienen op basis van hun merites en niet alleen om het feit dat het "wet" is. Daar denk ik toch wel anders over.” als vervolg op je opmerking dat niet elke aangenomen wet automatisch goed is. Ik vermoed dat de voorstanders de wet wel goed vinden, de tegenstanders niet en dat veel mensen zich verbazen over een politiek compromis in wetgeving, met alle gevolgen voor degene die het moeten uitvoeren en opvolgen. Dat “moeten” geldt dan voor burgers maar toch zeker voor overheidsorganen en ambtenaren. Pleit je er dus voor dat iedereen maar zelf mag bedenken of een wet goed is en opgevolgd moet worden of niet? Interpretaties en grijze gebieden blijven er altijd en bij verschil van mening daarover (met justitie) zal de rechter oordelen.
Een belangrijker punt vind ik het in mijn ogen onterechte beeld van archivarissen. Ik verbaas me over de conclusies die je trekt door het gebrek aan protest tegen de AVG. Dat archivarissen te weinig van zich laten horen in dit geval komt, als ik get goed begrijp, omdat ze meer belangstelling hebben voor behoud en beheer of (degene die dan blijkbaar wel beschikbaarstelling belangrijk vinden) omdat ze te braaf en volgzaam zijn. Ik weet niet waar je dat op baseert. Ik heb het gevoel dat dat echt niet (meer) zo is, gesterkt door bijvoorbeeld de grote belangstelling voor de leuke klantenkundedag gisteren.
Ik denk dat alle archivarissen flink balend woningkaarten nu offline halen en heel goed kijken waar ze zo veel mogelijk wel bronnen beschikbaar kunnen blijven stellen, zonder privacy te schenden volgens de AVG . Dat is volgens mij nu ook juist het doel van de pilots van BRAIN. Om te kijken hoe we met de AVG zo goed mogelijk om kunnen gaan, in het belang van de onderzoeker door beschikbaarstelling maar ook met het oog op privacy. Als ik de tweets van BRAIN en de reactie van Ingmar lees viel het ook wel mee met gebrek aan daadkracht, met de beperkte middelen en invloed die er is. Zou de lobby en geklaag over de AVG eigenlijk niet meer van de gebruikers (historici, genealogen) moeten komen?
Kun je een voorbeeld noemen van een beroepsgroep (van ambtenaren) waar we dan als archivarissen volgens jou een voorbeeld aan kunnen nemen? die het door activisme en verzet wel voor elkaar krijgen om in hun ogen onwenselijke wetgeving te veranderen of tegen te houden?
@Ingmar
Ok. Dat is begrijpelijk maar tegelijkertijd ook een beetje makkelijk. Ik realiseer me heel goed dat de archiefsector Nederland als lobbiïsten geen zwaargewicht zijn. Om daarna maar meteen de handdoek te gooien en de wet, als die niet (helemaal) is geworden wat we willen, blindelings te accpeteren is weer een andere kwestie. Daar zit nog wel lucht tussen. En daar kunnen we ons dan alsnog sterk voor maken. Denk ik dan.
@Ernest
Er zijn natuurlijk genoeg wetten en regels die niet iedereen vanzelfsprekend vindt of zelfs met enige regelmaat overtreedt omdat we dat nou eenmaal in de genen hebben. Ik pleit niet voor een persoonlijke interpretatie van de wet. Ik begrijp heel goed dat dat nergens toe gaat leiden. Maar er zijn natuurlijk echt wel voorbeelden te vinden van ambtenaren die geen uitvoerig hebben gegeven aan wetten in bijzondere omstandigheden of er heel vrij mee zijn omgegaan. Helemaal wezensvreemd is het niet. Ik hoop dat je begrijpt dat ik niemand in gewetensnood wil brengen dan wel tot overtredingen wil aanzetten. Samen optrekken is daarom het belangrijkste. Hoe meer eenheid je hebt in handelen hoe sterker je staat en des te sterker we ook staan als het gaat om onjuistheden of onwenselijkheden zichtbaar te maken.
Het beeld van de archivaris als beheerder wordt in mijn ogen steeds opnieuw bevestigd. Uiteindelijk is de grondhouding: als het over 150 jaar dan toch toegankelijk wordt, dan heeft het zin om er nu veel tijd aan te besteden. Of: we moeten in eerste instantie werken aan beheer en conservatie om het beschikbaar te kunnen stellen.
Ik denk daar anders over. Als je het niet beschikbaar kunt stellen op korte termijn: niet opnemen of, als het niet anders kan, opslaan en voorlopig niet meer naar omkijken. Focus op die informatie die we aan het publiek kunnen aanbieden.
Er wordt op meer fronten gekeken of er nog bewogen kan worden. Dat is heel mooi. Ik hoop dan ook dat mijn column die discussie wat meer op de voorgrond trekt en een aantal twijfelaars over de streep trekt. Gezien de persoonlijke reacties en de discussies die gevoerd worden kan ik niet anders dan tevreden zijn. En hopelijk leidt ook tot iets waar we weer blij van worden!
Ik wil niet oproepen tot redeloos verzet. In geen enkel geval.
In archieven kijken in de toekomst is als tv kijken waarin alle hoofden zijn geanonimiseerd. Hè wat gek eigenlijk. Daar is privacy niet 75 jaar wachten. Zit daar misschien een haakje? Niet te diep in het juridisch en specialistische archiefglaasje kijken lijkt mij. Naast zuurvrije dozen ook graag zuurvrije ambtenaren en archivarissen. Is dat wat?
@André
Wat je hier nu precies zegt is me niet helemaal duidelijk, maar dank voor je reactie!
Mensen zijn bang. Ook al hebben ze niets te verbergen, wat ze vaak wel hebben, zijn ze bang voor misbruik. Mensen sluiten zich tegenwoordig letterlijk steeds meer op en leiden een virtueel dubbelleven...
Een reactie posten