Drie maanden geleden
schreef ik over het grote project waar ik met de collega's van het schrijversteam van
Heemcentrum 't Schoor mee bezig ben: het beschrijven van de oudste geschiedenis van het dorp Udenhout rondom het ontstaan van de hoeven/boerderijen in de 14de eeuw.
Ondertussen is er al veel gebeurd, maar het is natuurlijk nooit genoeg! Het onderzoeken, combineren en enigszins begrijpelijk opschrijven van mijn deel van het onderzoek vergt veel tijd en energie. Concentratie is nooit mijn sterkste punt geweest en dat blijkt nu opnieuw een hinderlijk beletsel. In het verlengde daarvan volgt de constatering: ik ben de man van de sprint. Dat was ik in mijn kortstondige sportieve leven al overduidelijk, maar het blijkt ook in mijn werkzaam leven een niet te ontkennen eigenschap. Wat betekent dat? Ik kan een hele avond of middag achter mijn beeldscherm zitten, lekker hoppend van het een naar het ander. En dan opeens, op een niet te bepalen tijdstip, komt er productie. Blijkbaar zijn er bitjes en bytejes in mijn hoofd op een plek gevallen waar ze energie en betekenis maken en er komt zowaar een coherent verhaal uit mijn stuntelend typende vingers. Het blijft een verbazingwekkend proces. Het betekent wel dat ik veel uren nodig heb om een pagina tekst te schrijven.
Daarnaast ben ik de man van het laatste moment. De echte scherpte ontstaat vlak tegen of net over de deadline. Dat ik al maanden bezig ben met een boek dat pas in augustus 2017 klaar hoeft te zijn is een onwerkelijke situatie voor me. Dat heb ik in het verleden wel eens manmoedig geprobeerd, maar het kwam nooit goed van de grond. Alles werkt in een trager tempo als ik nog ver van een deadline afzit. Het wordt ook niet echt creatief vanwege de ontbrekende druk. Maar in dit geval ontkom ik er niet aan.
In het schrijversteam hebben we al een heleboel boeken geschreven en in de meeste gevallen was mijn bijdrage een hoofdstuk, een overzichtelijke opdracht. Daar was ook planning voor nodig zeker als er onderzoek voor nodig was. Maar nu draag ik dit boek voor het grootste deel. Die verantwoordelijkheid voel ik ook zo. Ik kan voor mezelf wel de enorme spanning en nonchalance permitteren, maar niet voor de medeschrijvers die anders in elkaar zitten en ook moeten schipperen met hun tijd.
In dit proces hebben we enkele deadlines afgesproken omdat het binnen een team nodig is dat iedereen op de hoogte blijft en de voortgang zichtbaar moet zijn en besproken moet worden. Half januari is er opnieuw een deadline: dan moet de eerste versie van de tekst klaar zijn.
Hoewel ik in de afgelopen drie maanden echt niet stil heb gezeten en van veertig van de huidige lijst van zestig hoeven de eerste concepttekst geschreven heb, vormen de resterende twintig hoeven een gebergte met enkele lastig te bereiken toppen. Voor een paar van die hoeven ben ik al goed op weg en die red ik zeker op tijd. Maar een aantal blijven onbereikbaar en zullen volgend jaar nog veel tijd en onderzoek vergen. Het worden drukke weken rondom de feestdagen waar ik vele uren achter beeldschermen weggedoken zal zuchten en steunen.
Dat laatste moet je niet te zwaar nemen, want elke regel die op papier komt gaat eveneens gepaard met plezier en het genot van de ontdekking.
