woensdag 30 juni 2010

Op stap met de directie - Scherpenheuvel, Haacht en Diest

Als "man van" kun je soms profiteren van uitstapjes. Afgelopen weekend was er zo eentje. Op uitnodiging van Fons Plevoets gingen we met 8 personen een weekend naar België, het land waar hij al weer vele jaren woont.

Het was de bedoeling dat we wat culturele hoogtepunten zouden gaan bekijken, maar het warme weer en de daarmee gepaard gaande loomheid gooide roet in het eten. Desalniettemin heb ik een aantal plaatsen bezocht waar ik nog nooit was geweest.

We begonnen bij het hotel Hoevebeemden in Testelt, vlakbij Scherpenheuvel en Averbode. Daar zouden we de nacht van zaterdag op zondag doorbrengen. De Nederlandse gasten dan. Het was een villa, die gevuld bleek met allerlei meubels en objecten die het programma Tussen Kunst & Kitsch moeiteloos zouden kunnen vullen. Het was een hele mooie plek, een mooi hotel en de overnachting verliep probleemloos.

Na het inchecken vertrokken we naar Haacht waar we in de tuin van Fons en zijn vrouw een lunch nuttigden. Heerliik Belgisch snoepgoed stond er op tafel. De temperatuur was perfect en de tuin bood genoeg schaduw om ongestoord te blijven zitten. Op weg naar Haacht, en op de weg terug naar Diest, kwamen we langs de kilometerslange hekken die de komst van het popfestival Rock-Werchter van 1-4 juli aankondigden. Een gigantisch complex waar in vier dagen zo'n 300.000 bezoekers genieten van muziek. Indrukwekkend om te zien hoe veel voorbereidingen dat vergt en wat een enorm festivalterrein nodig is om dat allemaal te accomoderen.

Daarna een bezoek aan Diest. De mooie middeleeuwse stad waar de zoon van Willem van Oranje, Filips Willem, enige tijd gegijzeld is gehouden en waar hij ook is begraven. We hebben maar een klein stukje van Diest gezien rondom het begijnhof. Het was er mooi gerestaureerd. De kerk van het begijnhof was helaas al gesloten toen wij er binnen wilden gaan. De buitenkant was fraai in de zgn. lokale ijzerzandsteen die een mooie roestkleur te zien gaf.



Na Diest vertrokken we naar Scherpenheuvel waar we de bedevaartskerk bezochten, die in mijn ogen erg protserig was, kenmerkend voor de contrareformatorische bouwzucht van de katholieken. We hebben er een rondje gelopen en gingen na een consumptie naar het restaurant ´t Fijn Genoegen waar we het diner aten. Heerlijk gegeten, hoewel de ober nogal wat organisatorische problemen had. Het kwam uiteindelijk allemaal goed.

Daarna terug naar het hotel in Testelt waar we nog een afzakkertje dronken op het terras., Het mooie weer liet ons niet met rust. De uilen ook niet trouwens. Een uilenpaar met drie jongen maakten een herrie van jewelste. We vreesden voor de nachtrust maar die liep geen enkel gevaar.

Na een heerlijke nacht was het tijd om te ontbijten. Een prima ontbijt en een heel ontspannen sfeer maakten het een extra lang ontbijt. We vertrokken daarna met z'n vieren naar de abdij van Averbode na het bezoek van een rommelmarkt in Averbode. Prachtige omgeving hoewel de abdij zelf me niet zo kon bekoren. Typische Norbertijnenabdij zou ik bijna zeggen. Mooi poortgebouw en een kerk die in de stijl van Scherpenheuvel was. Niet zo mooi dus. Daarna een heerlijke ijsco gegeten voor de deur van de abdij op een mooie locatie in de schaduw waar diverse ijscokarren hun domicilie hadden gekozen. Het was er gezellig druk, fietsers, ruiters en wandelaars liepen af en aan.

Daarna weer  terug naar Udenhout voor de wedstrijd Duitsland-Engeland. Geslaagd weekend!

Tot slot de slideshow van de foto's die op Flickr staan.



Created with flickr slideshow from softsea.

maandag 28 juni 2010

Life's what you make it (mooie zinnen 3)

Dit nummer van Talk Talk uit 1986 vertolkt voor mij een mengeling van hoop en een gevoel van verlies. Moeilijk uit te leggen eigenlijk. De muziek is ritmisch, mooi pianoloopje, af en toe een stevige gitaar er door heen en dan het merkwaardige, wat zeurderige stemgeluid van zanger Mark Hollis. Het pianoloopje blijft heerlijk doorgaan tijdens het hele nummer. Dat geeft het voor mij dat beetje meewarige gevoel, er is iets kapot gegaan, maar er is nog hoop. Het levensloopje gaat door.

Uiteindelijk is het het mantra Life's what you make it, wat me het meest aanspreekt. Het is in mijn hoofd gaan zitten als een stimulans om toch vooral niet teveel bij de pakken neer te gaan zitten, maar bezig te blijven om je eigen weg te zoeken. Een groot deel van hoe je je voelt en wat je overkomt heeft te maken met hoe je zelf in het leven staat en wat je met je leven doet.
Dat bedoel ik dan niet op de manier waarop Amerikanen soms net doen alsof het leven maakbaar is. Dat is natuurlijk niet het geval, maar hoe je met tegenslagen en meevallers omgaat, daar heb je wel wat over te zeggen.

Typisch jaren 80. Past goed in de doemdenkjaren. Er gloort altijd ergens hoop... :)




plaatje

maandag 21 juni 2010

Bouw van een motte in Helmond

Enkele weken geleden bezocht ik Helmond met oud-studiegenoten. Tijdens een hele uitgebreide fietstocht in de stad kwamen we langs een nieuwbouwproject dat o.a. bestond uit hoogbouw in het water. Mijn oog werd getrokken door een vorm die ik herkende. De afgelopen maanden heb ik al enkele keren geblogd over de motte.

Nu bleek dat in het project Suytkade in Helmond ook een motte is gebouwd. Hoewel het project door de economische crisis zich langzamer ontwikkelt, is de motte al klaar met daaromheen een mooi, rond appartementencomplex. Het oogt fraai hoewel het nog lang niet klaar is.

Ik kon het niet nalaten om de motte te beklimmen en er wat foto's te maken. Grappig hoe deze oervorm van kastelenbouw nog steeds inspireert.

donderdag 17 juni 2010

Kleur bekennen

Op de KVAN-studiedagen van 14 en 15 juni 2010  werd de tweede keynote gehouden door Léon de Caluwé. Hij is gespecialiseerd in veranderkunde. Ieder zijn vak.

Hij vertelde over kleuren. Die kleuren kon je ook zien als planeten die een bepaald soort managers, medewerkers vertegenwoordigen. Zoals mannen van Mars komen en vrouwen van Venus, zo komen verschillende typen leiders, managers, en medewerkers van heel verschillende planeten en snappen niet zo veel van elkaar. Dat kan tot botsingen leiden, onbegrip en onwerkbare situaties. Hij waarschuwde dan ook vooraf dat sommige van zijn prikkelende uitspraken irritatie op konden wekken. Als dat zo was, dan sprak hij over jouw kleur, jouw planeet. Want kritiek op ons zelf, daar zijn we niet goed in, van welke planeet we ook komen.




Het hele concept sprak mij bijzonder aan en vandaag hoorde ik nog een verhaal van iemand die vertelde dat het lezen van het boek van de Caluwé (Leren veranderen) hem tot het inzicht had gebracht dat hij op zijn toenmalige werkplek niet goed zat. Omdat hij een geheel ander type was dan zijn collega's. Zo kan een theorie je soms duidelijk maken waarom je niet op je plek zit. Time for a change!

Het verhaal van De Caluwé vond ik bijzonder leuk, geestig verteld, maar vooral ook herkenbaar. Het goede aan dit verhaal was ook, dat het zo herkenbaar bleek te zijn, dat de hele verdere dag bij diverse presentaties de kleuren weer terug kwamen. Blauw gedrag, of Geel gedrag. Van de andere kant waren de kleuren neutraal, geen verkeerde connotatie zoals je wel kunt krijgen als je typen mensen gaat vergelijken met b.v. dieren.
Joost van Koutrik gaf via Twitter zijn heel kort samengevatte weergave van de kleuren:


Lian wees me op een website waar je kunt testen welke kleurcode je zelf hebt. Interessant. Wat bleek: ik ben een kameleon. Ik heb geen dominante kleur en geen kleur die er niet toe doet. In managementtermen betekent dat blijkbaar dat ik nog kleur moet bekennen.

Dat kan dan best zijn, maar volgens mij heeft een kameleon zijn ook voordelen. :)

Je eigen kleurschakering leren kennen? Test!

Laat even weten wat er uit is gekomen. Dan kan ik daar bij een volgende ontmoeting rekening mee houden! Dat is namelijk een heel mooi bijkomend voordeel. Als je weet wat de ander voor type is, dan kun je wat termen in een gesprek gebruiken waar die kleur zich lekker bij voelt. Dat praat een stuk prettiger.

Hier mijn kleurenspectrum. Succes ermee!

woensdag 16 juni 2010

Merels in de tuin (2) #lente2010

Na terugkeer van de KVAN studiedagen (waarover later meer) ging ik kijken of er al jonge merels in het nest zaten. Gelukkig waren de ouders even op strooptocht zodat ik de 4 jonge merels ongestoord op de gevoelige film kon vastleggen.

Het blijft leuk: nieuw leven meteen achter je huis. Het snoeien van de klimhortensia die ik me had voorgenomen, moet ik misschien permanent uitstellen, of tenminste genoeg ruimte laten om de volgende lente opnieuw iets dergelijks mogelijk te maken voor de vele vogels in mijn woonomgeving.

Leuk!!

maandag 14 juni 2010

Merels in de tuin #lente2010

De staartmezen zijn nog niet weg of het volgende nest is gespot. Deze keer in de klimhortensia.
Het viel me al eerder op dat er nogal veel merelverkeer in onze tuin was. Op zich niets bijzonders, merels zijn er genoeg in de buurt. De staartmezen hielden me genoeg bezig om dit andere vogelproject niet in de smiezen te hebben.

Maar daar kwam enkele weken geleden een einde aan. Het merelnestje op het filmpje, met vier eieren heb ik nog nooit "bewoond" gezien. Ondanks aan en af vliegende merels. Ik verdenk ze er van elders in de klimhortensia nog een nest te hebben. Om ze niet al te veel te verstoren, ze zitten heel dicht bij de achterdeur, ben ik nog niet rigoreus aan het zoeken geslagen.
Hopelijk klinkt binnenkort het gepiep van de jongen.

woensdag 9 juni 2010

Het rode potlood

Vandaag zijn er verkiezingen. Ik heb de nieuwsvoorziening gevolgd voor zover ik dat kon. Er is veel aandacht voor deze verkiezingen op tv, gelukkig. Niet dat ik erg twijfel over wie mijn stem krijgt, maar af en toe wat bevestiging is prettig. Bovendien is het spel om de zetels potsierlijk maar amusant.

De discussie die ik heb gemist: stemmachines.

Ik beschouwde de terugkeer naar het rode potlood enkele jaren geleden als een, hopelijk laatste, stuiptrekking van het papieren tijdperk. Hoe onbenullig is onze samenleving eigenlijk dat we nog met een potlood ons democratisch recht uitoefenen. Dat straalt geen enkel vertrouwen uit.

Dit is een land dat al jarenlang investeert in de kenniseconomie, enorme subsidies verstrekt aan allerlei projecten die onze economische potentie moeten vergroten, maar als het verkiezingsdag is, dan gaan we met de puntenslijper aan de slag. Op papieren (nog geen groene partij over horen klagen) bladen van een onmogelijk formaat. Het kieshokje (met nog net geen bloemtjesgordijn) is bijna te klein om dat formulier uit te vouwen.
Maar daarmee is het niet klaar. Het formulier moet nog ergens in. Jawel: een kliko. Of een andere afvalemmer. Onze stem is eigenlijk al meteen afval. Bemoedigend.

Onder die omstandigheden kiezen wij voor onze toekomst. Een slechter beeld is nauwelijks denkbaar. Geen wonder dat conservatieve partijen de bovenhand voeren.

Daarna volgt de monnikentaak van het stembiljetten tellen. Die onmogelijke formulieren weer uitvouwen, kijken welk hokje rood gekleurd is, of dat behoorlijk is gedaan en dan op de stapel van de betreffende partij.
O wee als er een onregelmatigheid wordt gesignaleerd! Hertelling, weer een hal vol tafels en formulieren. Democratie mag wat kosten, hoorde ik laatst een Fransman beweren die Straatsburg als vergaderplaats van het Europees parlement niet wilde opgeven.

Het gevolg is een avond met oeverloos geklets, wachtend op de eerste uitslagen van gemeenten met een overzichtelijk inwoneraantal. Daarbij praat iedere politiek leider over elke geprognosticeerde zetel verlies als pure winst is en wordt elke zetel winst tot ongekende proporties opgeblazen.

Ik ga een avond voor de televisie zitten. Op de een of andere manier fascineert het gekonkel en gedraai me telkens weer.

Oh ja: wel gaan stemmen vandaag!

dinsdag 8 juni 2010

5de reünie met de Mollerianen van Gs/Ak

Afgelopen zaterdag was er weer de jaarlijkse reünie van de jongens (inmiddels mannen) van de opleiding Geschiedenis / Aardrijkskunde, beginjaar 1978. Alle zeven kwamen we deze keer opdraven in Helmond bij Theo.

Hij had een intensief programma in elkaar gedraaid en het weer maakte het mogelijk om de hele dag op de fiets en terrassen door te brengen. De geografische achtergrond van Theo kwam volop tot bloei en we herkenden onze voormalige docenten in de manier waarop we de hele dag werden volgestopt met informatie. Gelukkig hoefden we deze keer geen verslag te maken.

We begonnen in de tuin met koffie en taart. Altijd een goed startschot.
Daarna op de fiets onderweg naar het kasteel van Helmond in de binnenstad. Een dame die zo in het kasteel had kunnen wonen gaf een rondleiding met een berg aan informatie die we gelukkig weer kunnen vergeten. Het is een mooi kasteel, daar niet van, en de voorgeschiedenis van de kastelenbouw in Hemond was interessant, maar het interieur was erg niet middeleeuws. In handen van het gemeentebestuur sinds 1921 is er het nodige aan verbouwd wat de representatieve functie ten goede is gekomen, maar niet de sfeer van een middeleeuws kasteel. Mijn broer heeft hier nog ooit, lang geleden, zijn handtekening onder een huwelijksakte gezet en ook Theo heeft hier zijn huwelijk bezegeld. Het is een mooi kasteel, ligt nog lekker in de ruimte, maar mist inwendig, wat mij betreft, de uitstraling van een "echt" kasteel.

Theo is fanatiek en overtuigd VVD-er (liberaal) vanaf het moment dat we met hem kennismaakten in 1978. Dus werden we ook langs de campagnekraam van de VVD op de markt geleid waar hij de lokale vrijwilligers even aansprak en hoopte Fred Teeven te ontmoeten die Helmond die dag zou bezoeken. De vrouw van Theo is wethouder voor de VVD in Helmond, dus zijn politieke fanatisme kende weinig grenzen. De fietstochten door Helmond waren dan ook regelrechte promotiecampagnes voor al het moois wat zich in die stad afspeelt. Dat geeft, ondanks het tegengas dat we gaven, toch een prettige sfeer. Geen zouteloze praatjes als je met Theo op stap bent! Onderweg liepen we ook Maxime Verhagen tegen het lijf.

Na deze indoctrinatiewandeling was het tijd voor de lunch. Lekker een broodje gegeten op een terras en daarna onderweg naar het restauratie-atelier Helmond. Voor de archivarissen in het gezelschap geen onbekende. Ik kwam er dan ook diverse dozen en stukken tegen die uit het depot van het Regionaal Archief Tilburg kwamen. Een restauratieatelier is altijd interessant en er is veel te zien. Het was een mooi onderdeel van deze dag.

Het bezoek aan de nieuwe wijk Brandevoort was het volgende punt op het programma. Ik was er nog nooit geweest en het is een verademing om te zien wat en hoe daar gebouwd wordt. Daar kan de Reeshof nog wat van leren. Gelijkvormigheid is taboe en tegelijkertijd zijn er regels om er toch een eenheid van te maken. De huizenrijen met afwisselende gevels en hoogtes kwam op mij als bevrijdend over. Veel ruimte, pleinen en water. Het groen was nog karig aanwezig, maar het is nog een jonge wijk waar ook nog eens volop gebouwd wordt.
Mocht je er ooit in de buurt zijn, bezoek het project en loop of fiets er rustig rond. Een ijsje en drank sloten de bezichtiging af. Lekker wat verder keuvelen en bekvechten.


Daarna was het tijd voor het diner. Eerst moest er nog gefietst worden. Wij volgden de leider die er toch weer in slaagde via omwegen ons nieuwe projecten te laten zien. We lieten het ons welgevallen en de kleine geograafjes in ons vonden het stiekum toch interessant.

Het project waar een motte in voorkwam, daar kom ik nog een keer apart op terug.

Het afsluitende diner was heerlijk. Een prima einde van een bijzonder geslaagde dag. Theo werd bedankt voor zijn organisatorische talent en volgend jaar gaat Kees ons een dag bezighouden. Ben benieuwd wat we dan gaan doen! Aloys, Ton, René, Kees, Theo en Dion: tot volgend jaar.

maandag 7 juni 2010

Zelfvertrouwen en het gebrek daaraan

Als er iets ongrijpbaar is, dan is het wel zelfvertrouwen. En je hebt het zo nodig! Om je beter te voelen, zekerder, en van waarde.

Ik predik het zelf ook aan anderen: werk aan je zelfvertrouwen. Het enige dat helpt: dingen gewoon doen waar je eigenlijk bang voor bent. Niet dat je onverantwoorde risico's moet nemen, dat is natuurlijk onzin, maar wel eens een keer een grens overgaan.

Het blijft grappig te zien en te horen dat gerenommeerde artiesten nog steeds last hebben van een gebrek aan zelfvertrouwen. Dat ze stijf staan van de spanning, ook al hebben ze honderden keren op de planken gestaan. Elke keer weer die angst en die spanning. Misselijkmakend soms.

Dit gesprek met Hans Dorrestijn (raspessisimist) en Herman Koch (tegen het arrogante aan) is daar een prachtig voorbeeld van. Beiden praten over het lijden in de kunst en dan gaat het niet over een rotjeugd of ander ongemak uit het verleden, maar de niet aflatende twijfel aan jezelf. Bang voor het moment van ontmaskering. Troostrijk :)

Wie herkent dit nog meer?